"Genije, genije, genije. Ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta! Gooooooooooool! Želim zaplakati. Dragi Bože! Živio fudbal! Golčina! Diegoooool! Maradona! Zbog ovoga se mora zaplakati, oprostite mi. Maradona u nezaboravnom prodoru. Sa koje planete dolaziš da ostaviš ovoliko Engleza iza sebe. Diego Armando Maradona. Hvala ti Bože, za Maradonu, za fudbal, za ove suze, za Argentina - Engleska 2:0."

Plakao je tog dana Victor Hugo Morales, legendarni komentator iz Urugvaja koji je epitet “prvog mikrofona” španskog govornog područja stekao radeći s druge strane rijeke Rio de la Plata ili zaljubljenicima u “bubamaru” poznatije kao River Plate. Plakali su tog dana i brojni Argentinci, sa rukama visoko podignutim u zrak, jer pobjeda protiv Engleske s vjerovatno dva najpoznatija pogotka koja su viđena na Mundijalu još od Montevidea 1930. pa sve do Moskve 2018. ostat će zapamćena kao jedna od najvećih u historiji argentinskog sporta. Utakmice Argentine i Engleske uvijek su puno više od samog sportskog nadmetanja, a činjenica da je to bio prvi susret dvije reprezenetacije od Rata na Falklandima i to u četvrtfinalu Svjetskog prvenstva pred 114.000 gledalaca na Azteca stadionu u Mexico Cityju samo je dodatno učvrstila Diegov kultni status u očima ljubitelja fudbala.

Prvi pogodak na tom susretu Maradona je postigao nekoliko minuta nakon što je označen početak drugog poluvremena. Rovovska bitka, na semaforu 0:0. Genije je krenuo u prodor, odigrao je dupli pas sa Valdanom koji je izgubio loptu u duelu s tri defanzivca Engleske, ali se ona odbila od Hodgea u srce šesnaesterca. Maradona je bio u duelu s 20 centimetara višim golmanom Gordog Albiona i kada su svi očekivali da duel dva kapitena dobije Shilton lopta je završila u mreži. Uzalud su bili protesti Engleza, Tunižanin Bin Nasser nije vidio Maradoninu ispruženu šaku i Argentina je povela, a svijet je dobio “Božiju ruku”.

Samo četiri minute kasnije Maradona kao da je želio pokazati Englezima da ih može pobijediti i bez trunke prevare, na čistu fudbalsku maštovitost, genijalnost, inteligenciju… Uzeo je loptu na svojoj polovini terena uz desnu aut liniju i odlučio zaplesati tango u zemlji Asteka pred očima više od 100.000 sretnika koji su bili na kultnom stadionu i kompletnim svjetskim TV auditorijem. Kao da igra sa svojom rajom na prašnjavoj ulici La Boce i s krpenjačom u nogama u ritmu tanga niže protivnike jednog za drugim, a onda u oblaku prašine ostavlja golmana na zemlji i šalje loptu između dva kamena što stoje kao stative na ulici kvarta obojenog u “svete” plavo-žute boje. Samo ovaj put to nisu mali argentinski dječaci koji ljetne dane pored rijeke Rio de la Plate krate ganjajući čitav dan bubamaru, nego Beardsley, Reid, kao i dobro poznati i uvijek spremni, da, bez imalo oklijevanja, glavu postavi na kopačku – Butcher, Fenwick, ponovo Butcher i na kraju Shilton. Najbolji koje ima kolijevka fudbala, a opet nedorasli da zaustave zaigranog zlatnog dječaka. Velikog Diega Armanda Maradonu. Već tada je bilo jasno da nema te sile koja može zaustaviti El Pibea u namjeri da zemlji koja se oporavlja od strahovlade vojne hunte donese najveću radost, jer fudbal je u zemlji s čije se zastave smiješi Majsko sunce puno više od “najvažnije sporedne stvari na svijetu”, fudbal je u Argentini, baš kao i u Brazilu – religija.

Kada se reprezentacija Bosne i Hercegovine 2014. godine plasirala na Svjetsko prvenstvo posložile su se zvijezde fudbalskog univerzuma i prvu utakmicu igrali smo na legendarnoj Maracani protiv Argentine koju je predvodio još jedan fudbalski genije, a po izjavama mnogih fudbalskih velikana i najveći svih vremena – Lionel Messi. Tog dana na Copacabani dominirale su nebeskoplava i bijela boja. Desetine hiljada Argentinaca, od kojih većina nije imala ni ulaznicu za utakmicu, obojile su najpoznatiju svjetsku plažu u boje Argentine, tog dana teško ste mogli vidjeti zelenu i žutu, a na leđima većine argentinskih navijača desetka iznad koje piše Maradona. Mnogi od njih nisu bili ni rođeni kada je El Pibe de Oro pisao historiju u Meksiku, ali u glas pjevaju pjesmu svojim ljutim rivalima uoči duela s Papetovom Bosnom. “Brasilero, Brasilero que amargando se te ve, Maradona es mas grande, es mas grande que Pele!” Messi za većinu fudbalskih stručnjaka jeste najveći svih vremena, ali Argentinci će vas proglasiti ludim ako uopće postavite pitanje ko je broj jedan. Ako o tome budete diskutovali, u državi koja ima “Maradoninu crkvu” sa preko 100.000 članova, mogli biste zaraditi etiketu fudbalske neznalice.

I kada sljedeći put čujete bezvremenski Opusov hit “Live is life” i sa loptom napravljenom od čarapa počnete pimplati u svom dnevnom boravku, sjetite se da je kompletan Olimpijski stadion u Minhenu, nakrcan navijačima Bayerna koji su svjedočili genijalnosti najboljih njemačkih fudbalera, gledao bez daha zagrijavanje zlatnog dječaka s odvezanim pertlama na kopačkama i spuštenim štucnama. Da, zagrijavanje! Teško je pronaći nekoga ko voli fudbal, a da nakon te tri minute čiste fudbalske romantike i lakoće baratanja s bubamarom, ne poželi, bar na trenutak, zaplesati s loptom. Pa makar to bile i čarape koje na kraju završavaju tamo gdje se spajaju ploča i nogara vašeg trpezarijskog stola.

Tog dana Maradona je u polufinalu UEFA Cupa s Napolijem srušio bavarskog diva i odveo je ekipu iz grada podno Vezuva do prvog evropskog trofeja. Prethodno je u Napulj donio i prvu titulu prvaka Italije. Bila je to pobjeda siromašnog juga nad bogatim sjeverom, bio je to dan o kojem su Napolitanci maštali kada se 75.000 ljudi okupilo na Maradoninom predstavljanju na San Paolu. Jutro nakon titule na gradskom groblju u Napulju moglo se pročitati: “Ne znate šta ste propustili”. Trojac “MA(Maradona)-GI(Giordano)-CA(Careca) donio je magiju na jug Italije i radost Napolitancima, ali samo je Maradona u dvije države, na dva kraja svijeta, svojom strašću i iskrenom dječijom zaigranošću na zelenom terenu zaradio status božanstva. U Napulju je bio toliko omiljen da je čitav grad bio u dilemi za koga navijati kada su se 1990. godine na San Paolu u polufinalu Svjetskog prvenstva sastali Italija i Argentina.

Svi mi smo satkani od vrlina i mana, a svoje je imao i zlatni dječak svjetskog fudbala. Ipak, malo je onih koji su ljude činili sretnim u tolikoj mjeri i mijenjali turobnu stvarnost za trentuke ekstaze i iskonske sreće, kao što je to činio Diego Armando Maradona. Diego je ljude činio sretnim i kada se igralo 11 na 11 i na prašnjavoj ulici i na zagrijavanju i samom pojavom na onom čarobnom balkonu La Bombonere. Njegova dobrota i fudbalska genijalnost ostaju zauvijek, a danas kada se svijet oprašta od velikana fudbalske igre, s Victorom Hugom Moralesom ne plaču samo Argentinici, danas s njim tuguje cijeli svijet. Na terene nebeske otišao je veliki, neponovljivi Diego Armando Maradona!

Program N1 televizije možete pratiti UŽIVO na ovom linku kao i putem aplikacija za Android|iPhone/iPad