Prije 98 godina, 19. marta 1924. u Novom Pazaru je rođen fudbalski trener Abdulah Gegić koji je u sezoni 1965/1966 odveo Partizan do najvećeg međunarodnog uspjeha – finala Kupa šampiona i duela sa Realom. Gegić je i bivši igrač i trener FK Sarajevo.

Taj plasman crno-bijelih u završni meč najvažnijeg evropskog klupskog takmičenja je, bez obzira na nesretni poraz na briselskom “Heyselu”, vrhunac trenerske karijere ovog skromnog čoveka iz Sandžaka, ali svakako ne i jedini uspjeh u poslu kome je posvetio najveći dio života.

Poligota koji je diplomirao na Ekonomskom fakultetu (kasnije i stekao zvanje magistra ekonomskih nauka), ali i zavšio prestižnu trenersku školu “Sep Herberger“ u Kelnu, spadao je u fudbalske stručnjake koji su se mogli pohvaliti “inovatorskom žicom”, kao i kvalitetima trenera pedagoga. Doduše ima i onih koji su mu zamjerali da je bio suviše “mekan” u odnosu sa igračima, ističući da je taj njegov nedostatak trenerske čvrstine koštao crno-bijele poraza od Reala u historijskom finalu u glavnom gradu Belgije.

Mada je Gegićeva zbirka trofeja uzetih tokom višedecenijske karijere provedene na klupama brojnih klubova prilično skromna (najznačajniji su Kup i Superkup Turske osvojeni tokom vođenje ekipe Eskišehirspora), ta činjenica nikako ne može da dovede u pitanje njegovu značajnu trenersku zaostavštinu. Sebe je smatrao trenerom-istraživačem, a u poznim godinama je napravio fudbalsku agenciju – “Proizvodnja igrača – fudbalska fabrika – od pionira do seniora“. U Turskoj, gdje je vodio sve najveće klubove osim Galatasaraya, je obavljao i funkciju selektora nacionalnog tima, ali bio i u ulozi savjetnika Saveza koji je dao važan doprinos plasmanu reprezentacije ove zemlje na treće mjesto Mundijala održanog 2002. godine u Japanu i Južnoj Koreji.

Abdulah je, osim Partizana, u nekadašanjoj Jugoslaviji vodio Trepču, Bor, Radnički iz Niša i Sarajevo (dva puta), dok je u Turskoj sjedio na klupama Fenerbahčea, Eskišehirspora, Bešiktaša, Adana Demirspora, Buraspora, Samsunspora i Dijarbakirspora.

Tokom kvalifikacija za Svjetsko prvenstvo 1966. godine sa Miljanićem, Antolkovićem i Tirnanićem sačinjavao je četvoročlanu selektorsku komisiju jugoslovenske reprezentacije, koja, nažalost, nije uspjela da odvede Plave na šampionat u Engleskoj. Ostalo je zapisano da je Gegić punih 38 godina nosio epitet najmlađeg trenera učesnika finala Kupa (Lige) šampiona. Nezaboravnog 11. maja 1966. godine je u Briselu imao samo 42 godine kad je propustio priliku da se upiše u trenere osvajače “ušatog” pehara. Sa tog trona će ga skinuti Jose Murinho, koji će kao 40-godišnjak, u svom prvom finalu, odigranom 2004. u Gelzenkirchenu stati sa fudbalerima Porta (poslije pobjede nad Monacom) na evropski fudbalski Olimp.

Gegić je bio prosječan fudbaler koji je, dok je studirao ekonomiju u Beogradu, nastupao za nižerazredni Metalac, a zatim nosio dresove šabačke Mačve i Sarajeva. Po povratku u rodni Novi Pazar, gdje je predavao knjigovodstvo i političku ekonomiju u Ekonomskoj školi, jedno vrijeme je bio igrač lokalnih timova Sandžak i Deževa, da bi potom u drugom od ova dva kluba počeo da radi kao trener omladinaca.

Pravu trenersku karijeru započeo je u Trepči, nakon čega je vodio ekipe Hajduk Veljka, Radničkog iz Bora (kasnije Bor) i niškog Radničkog. Prvi veliki uspjeh koji ga je “lansirao” u tadašnju trenersku elitu i preporučio rukovodstvu Partizana ostvario je u sezoni 1964/1965 kao šef stručnog štaba Sarajeva. Pod njegovom trenerskom “palicom” tim sa Koševa završio je prvenstvenu trku na drugom mjestu, odmah iza šampiona Partizana. Gegić je tokom kratkog boravka u klubu iz grada na Miljacki “ubacio u vatru” neke mlade talentovane igrače poput Vahidina Musemića, a samo dvije sezone nakon njegovog odlaska Sarajevo je prvi put postalo prvak Jugoslavije.

FB - "Istorija ex YU fudbala" - Abdulah Gegić, Branko Rašović, Milutin Šoškić i Fahrudin Jusufi, na treningu, veče pre utakmice sa Realom 1966. na Hejselu. pic.twitter.com/MlrzAT655H

— Slobodan Stojkovic (@vavedenje62) August 21, 2019

Na kraju sezone 1964/1965 trener iz Novog Pazara dobio je iz Humske ponudu koja se ne odbija. Preuzeo je moćnu ekipu sastavljenu od asova (čiju su osnovu činile Matekalove “bebe”) sa zadatkom da stigne što dalje u predstojećem takmičenju Kupa evropskih šampiona. Kako je tim sa stadiona JNA “gazio” prepreke u Evropi sve manje pažnje je posvećivao domaćem prvenstvu, pa je na kraju sezone, u kojoj je dogurao do finala najvažnijeg takmičenja Starog kontinenta, nadmetanje u ligi SFRJ okončao na 11. mjestu.

Beogradski tim je na startu eliminisao francuski Nantes (2:0, 2:2), a zatim je pred crno–bijelima poklekao i zapadnonemački šampion Werder (3:0, 0:1). Kada je u prvom četvrtfinalnom duelu Partizan poražen od Sparte u Pragu sa 4:1 činilo se da je njegova evropska priča gotova. U revanšu su, međutim, u jednoj od najboljih partija toga tima na međunarodnoj sceni dekasirali Čehoslovake sa 5:0 i tako izborili plasman u polufinale gdje su im potencijalni rivali bili Manchester United, Real i Inter.

Pošto je žrijeb odredio da protivnik u borbi za finale bude ekipa sa “Old Trafforda” Gegić je odlučio da tajno otputuje u Manchester. Želio je da uživo posmatra tim Matta Busbyja kako bi pripremio taktiku za predstojeće duele.

“Otišao sam onako inkognito, smjestio se u predgrađu Manchestera i kasnije otišao na utakmicu. Video sam strašan presing koji su oni prvi počeli da koriste u fudbalu. Odmah mi je bilo jasno da će mi trebati dva tima za susrete sa Unitedom. Jedan kreativan da napravimo dobar rezultat u Beogradu i nešto potpuno drugo za gostovanje da sačuvamo taj kapital. Mislim da sam ih dobro istražio,“ prisećao se kasnije Gegić svoje “tajne misije” na Ostrvu.

Partizan je 13. aprila 1966. godine, doduše uz dosta sreće (gosti su u prvom poluvremenu propustili nekoliko stopostostnih šansi), na prepunom stadionu JNA stekao dva gola prednosti (strijelci su bili Hasanagić i Bečejac) za revanš u Engleskoj. A u utakmici na “Old Traffordu” ratnici iz odbrambenog zida Partizana (istakli su se golman Šoškić, te štoperi Vasović i Rašović) su samo jednom kapitulirali pred naletima domaćina, pa je Abdulah Gegić kao prvi jugoslavenski trener odveo ekipu iz SFRJ u finale Kupa šampiona.

U Partizanu, ali i u jugoslovenskoj fudbalskoj javnosti, se sa optimizmom očekivao odlučujući meč sa Realom jer se s pravom smatralo da je United u tom trenutku mnogo kvalitetniji tim od ekipe iz Madrida. Madriđani u sastavu više nisu imali asove poput Puškaša i Di Stefana, dok su preostali veterani (kao Gento) iz nekadašnjeg šampionskog tima već prešli igrački zenit. Gegić je dan uoči susreta na “Heyselu” iz Jugoslavije dobio vijest da mu je supruga u Rumi rodila prvog sina (kasnije je dobio još dvojicu), pa je odlučio da mu da ime Brisel, po gradu u kome će narednog dana sa klupe voditi svoj tim u najvažnijem meču trenerske karijere.

Na žalost utakmica u Briselu nije donijela željenu radost treneru, igračima i navijačima crno-bijelih. Iako je Partizan poveo pogotkom Vasovića u 55. minuti, Amansio i Serena su preokrenuli rezultat, pa se “kraljevski klub” po šesti put našao na evropskom fudbalskom Olimpu. Mnogi veruju da je jugoslovenski prvak ovo finale izgubio još prije izlaska timova na teren briselskog stadiona, pošto je nedorasla uprava Partizana dozvolila raznoraznnim menadžerima da bukvalno do pred sam meč “obrađuju” igrače ponudama za prelazak u evropske klubove. Među krivcima za poraz od objektivno slabijeg rivala se našao i Gegić kome je zamjereno što nije manirom autoritativnog trenera spriječio kontakte igrača sa neželjenim sagovornicima i primorao ih da se isključivo koncentrišu na predstojeću utakmicu.

Milutin Šoškić u svojim sjećanjima na briselsko finale tvrdi da mu je Gegić u poluvremenu, na njegovo pitanje “kako Partizan treba da igra u nastavku susreta” odgovorio rečima: “Radite šta hoćete!”.

“Gegić je bio dobar čovjek, gospodin i profesor, ali sa nama je trebalo da radi kao sa vojskom. Mi to nismo bili,“ smatra Šole.

Poslije neuspjeha u Briselu većina fudbalera, vjerovatno najboljeg tima Partizana u njegovoj historiji, otišla je u inostranstvo, a Humsku je napustio i dotadašnji trener. Gegić je nastavio da jede “trenerski hljeb” u Turskoj. U ovoj zemlji, gdje je najprije vodio Fenerbahče, a zatim i druge brojne klubove, je stekao veliko poštovanje i epitet “profesora fudbala”, o čemu govori i podatak da je jedno vreme obavljao funkciju šefa katedre za fudbal na istanbulskom Fakultetu za fizičku kulturu. U Jugoslaviji je kao trener radio još samo jednom, u sezoni 1971/1972 kada je po drugi put sjeo na klupu Sarajeva. Povratak na „Koševo“ okončao se neuspjehom pošto je “bordo” tim prvenstveni maraton okončao na 15. poziciji.

Posljednje godine života proveo je u Novom Sadu, gde je i preminuo 21. juna 2008. od posljedica moždanog udara. Abdulah Gegić, čovjek koji je sa trenerske klupe odveo Partizan do njegovog prvog i do sada jedinog nastupa u finalu najcijenjenijeg evropskog klupskog takmičenja, vječni mir je našao u rodnom Novom Pazaru, na tamošnjem groblju “Gazilar”.

Decenija od smrti fudbalskog stručnjaka Abdulaha Gegića: Od Partizana do najvećih turskih klubova https://t.co/5UPG2CpvHb @FKPartizanBG #AbdulahGegic #Balkan #fudbal pic.twitter.com/go9joPgzD8

— ANADOLU AGENCY (BHS) (@aa_balkans) July 14, 2018

Program N1 televizije možete pratiti UŽIVO na ovom linku kao i putem aplikacija za Android|iPhone/iPad