Na današnji dan, 1984. godine, u Beogradu je preminuo Branko Ćopić, bosanskohercegovački književnik.

Iako po prirodi vedar i nasmijan, Ćopić je tužno i tragično okončao svoj život, bacivši se sa Savskog mosta u Beogradu.  

U jugoslovenskoj književnosti stekao je status stvaratelja s najviše otiskanih i najviše prevedenih djela. Njegov opus može se pronaći na više od 30 svjetskih jezika.  

Kao veliki humanist, patriota i humorist, Ćopić je dobio brojne nagrade, priznanja i pohvale. Prvu nagradu dobio je od Akademije sedam umjetnosti za kratku priču, zatim Rakićevu nagradu, nagradu Srpske akademije nauka i umjetnosti, Komiteta za kulturu i umjetnost, Vlade FNRJ, Saveza sindikata, nagradu Zmajevih dječijih igara, Njegoševu nagradu za zbirku pripovjedaka “Bašta sljezove boje”, nagradu AVNOJ-a.  

Ćopić je rođen 1. siječnja 1915. godine u selu Hašanima kod Bosanske Krupe. Osnovnu školu završava u rodnom mjestu, nižu gimnaziju u Bihaću, a učiteljsku školu pohađa u Banjoj Luci i Sarajevu, te je završava u Karlovcu.  

Na Filozofskom fakultetu Sveučilišta u Beogradu diplomira 1940. godine, pedagoško-filozofsku grupu. Prvu priču objavljuje 1928. godine, a prvu pripovijetku 1936. godine. Najviše svojih djela napisao je za djecu. Bio je član Srpske akademije nauka i umjetnosti i Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine.  

Iza njega su ostala mnoga djela, a među najpoznatijim su “Major Bauk”, “Prolom”, “Doživljaji Nikoletine Bursaća”, “Bosonogo djetinjstvo”, “Gluvi barut”, “Orlovi rano lete”, “Ne tuguj bronzana stražo”, “Magareće godine”, “Osma ofanziva”, “Bašta sljezove boje”…