„Ako se Ana Brnabić žali da nema pregovaračkih partnera iz civilne elite kosovskih Albanaca, neka pita svog predsjednika zašto je tako“, piše u autorskom tekstu za Neue Zürcher Zeitung, bečki profesor Oliver Schmitt.

Autorski tekst profesora Olivera Schmitta za Neue Zürcher Zeitung (NZZ) počinje osvrtom na nedavnu izjavu premijerke Srbije Ane Brnabić koja je rekla da u pregovorima sa kosovskom vladom ima posla sa ljudima koji su izašli iz šume i reakciju ministra spoljnih poslova Kosova Bedžeta Pacolija koji je preko Twittera premijerku odmah proglasio personom non grata.

Da podsjetimo, Ana Brnabić je (30.5.2019.) rekla: „To su ljudi, neki od njih su ljudi, teroristi, koji su optuženi, nisu osuđeni, bili su u Haškom tribunalu. Ti ljudi su izašli iz šume zato što su izašli iz šume… Dakle, ti ljudi su bili u uniformi, oni su bili u šumi, dakle direktno iz te šume su izašli i postali lideri političkih elita u Prištini. Ja bih najviše voljela da su oni izašli iz civilnog sektora i vodili neke nevladine organizacije, pa bi danas imali drugačiji dijalog”.

“Historija antialbanskog rasizma u Srbiji”

Profesor Schmitt se potom pita: „Da li je izjava Ane Brnabić potpuno netačna?” – i piše da „odgovor na to pitanje treba potražiti u historiji antialbanskog rasizma u Srbiji koji je nastao kada je srpska nacionalna država krajem 19. vijeka htjela da ekspandira na jug, na provincije Osmanskog carstva u kojima su bili naseljeni i Srbi.”

„Poslije 1878. godine, fokus srpske politike bio je na Vilajetu (turcizam koji znači – Velika provincija) odnosno Kosovu, sa prijestonicom Skoplje, gdje su živjele brojne etničke grupe – i Srbi, ali samo kao manjina. Najveća grupa su bili sunitski Albanci.”

Schmitt se potom vraća u noviju historiju i piše: „U Srbiji se pravo na Kosovo opravdava historijski i civilizacijski. Ono se, kao stara Srbija, smatra srcem srpske kulture. Albanska većina je kasno imigrirala i bila kulturno na najnižem mogućem nivou. Jedan premijer Srbije je tvrdio da Albanci imaju ostatke repova.”

„Čak i nakon srpskog osvajanja Kosova (1912), prevladale su rasističke slike neposlušnih, nekulturnih plemenskih ratnika. Kosovo je postalo unutrašnji Orijent Srbije i onda Jugoslavije, unutrašnja kolonija u koju je u međuratnom periodu poslato desetine hiljada srpskih doseljenika.”

„Između 20-ih i ranih 50-ih godina dvadesetog vijeka, jugoslovenske vlade, uključujući i Titove, učinile su gotovo sve da uklone Albance sa Kosova: masovni pritisak i sporazumi o preseljenju sa Turskom, opsežne eksproprijacije, diskriminacija u obrazovnoj politici.”

„Čak i kada je Titova Jugoslavija odustala od masovnog iseljavanja, žestoka represija srpskih nacional-komunista na tom području nastavila se do 1966. godine.”

„Niža rasa”

„Nakon kratke faze liberalizacije i nacionalne kao i socijalne emancipacije Albanaca (1966-1981), uslijedila je još jedna i posljednja faza radikalne etnopolitike Vlade Srbije i njenih pristalica. Albansko stanovništvo je 1998-99, trebalo da bude protjerano sa Kosova – to je spriječila intervencija NATO-a. Široko rasprostranjeni antialbanski rasizam do danas sprečava da se srpsko društvo suoči sa srpskim zločinima na Kosovu.”

„Reakcije kosovskih Albanaca treba shvatiti u tom kontekstu”, objašnjava Oliver Schmitt i nastavlja: „Ali oni ne uzimaju u obzir da Albanci u Srbiji nisu bili viđeni samo kao ‘niža rasa’. S jedne strane, u vrijeme balkanskih ratova 1912-13, tome su se protivili srpski socijalisti kao Dimitrije Tucović, a s druge strane, srpski nacionalisti, pristalice teze o Arnautima, tvrdili su da su kosovski Albanci islamizovani i albanizovani Srbi.”

„Paradoksalno je”, smatra profesor Schmitt, „da ta nacionalistička teorija zapravo ruši temelje antialbanskog rasizma. Ta teorija vjerovatno nije potpuno pogrešna, jer su u muslimanskom okruženju Srbi koji su prešli na islam zaista bili albanizovani. Međutim, ta teorija na pominje da su s druge strane, tokom vremena, i mnogi pravoslavni Albanci bili posrbljeni.”

Oliver Schmitt stoga zaključuje: „Etnička nedvosmislenost na kojoj insistiraju obje sukobljene strane je, dakle krhka, i to i u diskursima nacionalista.”

„Ništa novo u historiji Balkana”

U tekstu se dalje navodi da je još jedan razlog za ogorčenje na Kosovu zbog izjave Ane Brnabić i to što je na čelu Srbije – koja koristi svaku priliku da naglasi da je posvećena evropskim vrijednostima – Aleksandar Vučić, koji je svojevremeno bio šef propagande ultranacionaliste Slobadana Miloševića i kojem, piše profesor, ne treba vjerovati da se stvarno promijenio.

„Ali Ana Brnabić također daje zapažanja koja su vrijedna razmatranja”, piše Schmitt. „Tačno je da se današnja politička elita Kosova regrutuje iz boraca OVK-a. Tačno je i da operisali po šumovitim brdima. Isto tako je tačno da su ti borci preuzeli političku moć nakon intervencije NATO-a 1999.”

„To nije ništa novo u historiji Balkana”, nastavlja Oliver Schmitt i navodi primjere ustanika početkom 19. vijeka, u Srbiji i Grčkoj, kao i partizane koji su poslije 1945. došli su na vlast u Jugoslaviji i Albaniji.

Profesor naglašava da se sociokulturološki tada desilo ono što je na Kosovu moglo da se posmatra poslije 1999. To je bio „dolazak na vlast nekada marginalizovanih grupa iz ruralnih područja – Drenica, srce OVK-a, uvijek je bilo udaljeno od države i obrazovanja”.

„U komunističkoj Jugoslaviji, modernizacija pod vođstvom vlade bila je fokusirana na urbane, a ne na ruralne oblasti. Radna mjesta u industriji i administraciji, bolje obrazovanje, moderno življenje, prelazak na male porodice na počecima emancipacije, posebno obrazovanih žena – sve to je na Kosovu do 1966. godine bio razvoj koji je zahvatio etnopolitički privilegovane Srbe, zatim urbanu albansku populaciju i Albance koji su koliko-toliko prihvatali sistem.”

„Tako je nastao novi sloj kosovsko-albanskog stanovništva, koji je imao koristi od komunističke modernizacije i želio da pomogne u oblikovanju jugoslovenske države. Tito je to podsticao, a čak su i liberalni srpski komunisti često bili pod uticajem antialbanskih emocija. Srpski nacionalni komunisti vidjeli su u autonomiji Kosova izdaju. Taj antialbanski nacionalizam, koji je podsticao Slobodan Milošević, osamdesetih se razvio u masovni pokret. Između vatre srpskog ultranacionalizma i rastućeg albanskog nacionalizma, nastao je pokret dijela albanskog stanovništva lojalnog državi. Njihova želja je bila revalorizacija Kosova kao republike unutar Jugoslavije, ali ne i otcjepljenje.”

“Nasilni akteri sa margina društva”

„Ako se Brnabić žali da nema pregovaračkih partnera iz civilne elite kosovskih Albanaca, neka pita svog predsjednika zašto je to tako”, piše profesor Schmitt. „Srpska elita nije poklanjala pažnju pacifističkom otporu pod Ibrahimom Rugovom, ali ga ni takozvana međunarodna zajednica nije podržavala.”

„OVK se okrenula oružanom nasilju protiv represije srpskih vlasti i paravojnih snaga. Više to nisu bili intelektualci i profesori, već naoružani seljaci koji su se politički izdigli u teškoj situaciji za stanovništvo. Oni se 1999. nisu odrekli vlasti, nego su ubili mnoge predstavnike civilne albanske elite. Ta ubistva na Kosovu su još uvijek nerazriješena.”

„Tako su srpski ultranacionalisti, indirektno kroz marginalizaciju urbanih elita, doveli na vlast današnje lidere kosovskih Albanaca. A ti srpski nacionalisti često iz sami dolaze iz ‘šuma’. Jer, između 1990. i 1999. godine, u velikim dijelovima bivše Jugoslavije urbane elite bliske vlasti su zamijenili radikalni, nasilni akteri s margina društva. Tako na Kosovu vladaju ljudi iz šuma. Svoju moć duguju u ne maloj mjeri svojim srpskim kolegama, čija je politička predstavnica Ana Brnabić”, piše na kraju teksta NZZ.

Oliver Jens Schmitt (1973) je profesor historije Istočne Evrope na univerzitetu u Beču, član Austrijske akademije nauka i stručnjak za srednjovekovnu Albaniju. Napisao je više knjiga o historiji Albanaca među kojima su: „Venecijanska Albanija 1392-1479”, „Kosovo. Kratka historija centralnobalkanskog predjela”, „Albanci – historija između orijenta i okcidenta” i „Skenderbeg – novi Aleksandar na Balkanu”. Ova posljednja knjiga objavljena 2009. je izazvala žestoku kritiku u Albaniji, jer Schmitt tvrdi da je Skenderbegova majka Vojislava Srpkinja iz ugledne porodice Branković i da je njegovo prezime Kastriot grčkog porijekla. Čak je i pokojni Adrian Klosi, prevodilac Schmittove knjige o Skedenderbegu na albanski, bio izložen napadima u javnosti Tirane i nazivan je izdajnikom.

Strogo je zabranjeno preuzimanje sadržaja, vijesti, videa ili fotografija bez dozvole. Program N1 televizije možete pratiti UŽIVO na ovom linku kao i putem aplikacija za Android|iPhone/iPad