Krenut ćemo od premise koja glasi: samo zato što je seks na filmskom ekranu stvaran, ne mora značiti da je u pitanju pornografija. Sljedeći tekst može sadržavati scene nasilja i eksplicitnog seksa. Preporučuje se roditeljska pažnja ako su u pitanju mlađi čitatelji.

Fascinacija seksom nije zaobilazila ni svjetski poznate i renomirane režisere. Nekima je to bio osnovni lajt motiv za rad u filmskoj industriji, nekima je seks bio fiksacija, trećima je seks nezaobilazan faktor i sredstvo izražavanja na velikom platnu – motivi su razni.

Ali, kada je po prvi put na filmskom platnu prikazan nesimulirani seks? Desilo se to 1972. godine, pod režiserskom palicom Johna Watersa.

Od svog djetinjstva, renomirani režiser je opčinjen krvlju i nasiljem. Odrastao je u Baltimoreu – a od tinejdžerskih dana se bavio snimanjem pokretnih slika, koje je prikazivao u podrumima svog komšiluka. Prvi dugometražni film snimio je 1969. godine pod nazivom Mondo Trasho, nakon toga Multiuple Maniacs – da bi 1092. godine izbacio film koji je danas mnogima zakletva.

Pink Flamingos sa transvestitom Divine u glavnoj ulozi jedan od filmova koje je teško svariti, gledati. Divine je u realnom životu “najodvratnija osoba koja je ikada živjela”, a upravo zbog toga je Pink Flamingos i snimljen. Ona je ime i prezime, lice i naličje filmova koje je Waters stvarao. Divine u filmu Pink Flamingos ne glumi. Ona se ponaša. Pink Flamingos se ne preporučuje osobama sa slabim želucem.

S&M, transvestiti sa ubilačkim nagonima, tamnice, crno tržište, konzumacija psećeg izmeta i najrazvratniji prikaz seksa je ono čime je film ispunjen, i čime je Waters postavio standarde, uslovno rečeno.

Međutim, iako ovaj film ima štovatelje koji ga smatraju kultom, baš kao i samog Watersa, on je dosta poznatiji po režiji filmova Hairspray i Cry-baby.

Uslove i standarde koje je postavio Waters jako brzo su se proširili širom svijeta. Catherine Breillat, francuska režiserka i Japanac Nagisa Oshima su 1976. godine snimili A Real Young Girl i In the Realm of the Senses.

Sve počelo 70-ih, i nikada nije stalo

Oba filma je jako teško objasniti, tačnije njihovu radnju približiti publici. Real Young Girl se fokusira na seksualno istraživanje 14-godišnje Alice koju glumi Charlotte Alexandra. Sve eksplicitne scene su snimali dubleri koji su bili primjerenih godina za snimanje scena nesimuliranog seksa – a u filmu su povrijeđene i određene životinje. Ako vas zanimaju detalji, pogledajte.

Realm of the Senses iz 1976. godine baziran je na istinitoj priči Sada Abe, žene iz Japana koja je u erotskom nagonu gušila svoje ljubavnike, potom im rezala penise koje je čuvala u svojoj torbici. In the Realm of the Senses je eksplicitan onoliko koliko možete i zamisliti. Seks je stvaran, ali ubistva i odsijecanje genitalija – nije. Toliko.

Onda dolazimo do 1979. godine i jednog od najnesretnijih filmova ikada snimljenih. Caligulu je režirao Tino Brass u saradnji sa Bobom Guccionem, a scenario je napisao Gore Vidal. Malcom McDowell, Peter O'Toole, Helen Mirren, Mirella D'Angelo, samo su neka od velikih imena koja su glumila u ovom nesretnom ostvarenju.

Iako je ovaj film daleko od onoga što se danas smatra pornografijom, scene seksa su itekako stvarne, a Helen Mirren je itekako učestvovala u njima. Priča prati radnju i tragičnu priču rimskog kralja Gaiusa Germanicusa Caligule.

Zbog čega smo rekli “nesretni”. Zato što je jedan od najvećih holivudskih promašaja ikada, kada se pogleda količina uloženog u odnosu na zarađeni novac.

https://youtube.com/watch?v=16oTlXL5E0c

Godinu dana nakon Caligule izlazi film pod režiserskom palicom Williama Friedkina, Cruising, u kojem glavnu ulogu glumi Al Pacino. Film je naišao na brojne osude jer se smatrao previše homofobnim. Pacino igra policajca koji ide pod krinku, da bi pronašao ubicu. Međutim, stvari su mnogo komplikovanije od toga. Scene gay seksa su stvarne, scene povređivanja su stvarne. Ostalo su spekulacije.

Inače, Cruising je jedan od filmova koje je vrlo lako pogrešno razumjeti, a ako volite eksperimentisati sa sedmom umjetnošću – neka gledaju na sopstvenu odgovornost.

Punih 15 godina čekali smo na novo ostvarenje bez simulacije seksa, a onda se pojavio Larry Clarke. Lars von Trier je kralj tog segmenta i čovjek koji otvoreno kaže da ne želi da mu glumci glume seks, nego da ga osjećaju, kako bi sav snimljeni materijal bio realan – koliko god to može.

Larry Clarke vs Lars von Tirer

Ali Larry Clarke je ipak bio taj koji je snimio film jedne generacije, Kids, 1995. godine. Film prati grupu tinejdžera koji kruže ulicama New Yorka, vozeći se na skateboardima, konzumirajući marihuanu – i kojima je jedan jedini cilj uzeti nevinost. Lea Fitzpatricka se sjećate sigurno, kao i ovog filma koji je nebrojeno puta prikazan na svim televizijama širom bivših republika, strogo u terminu poslije 23 sata.

Lars von Trier će u nekoliko navrata da se pojavi na listi, a sa The Idiots iz 1998. godine postavio je nove standarde nesimuliranog seksa na velikom kino platnu. The Idiots je grupa anti-buržoazijskih momaka i djevojaka koji otpuštaju “unutrašnjeg idiota” u sebi. To znači mnogo golotinje, i mnogo orgija. Dio scena seksa je simuliran, ali mnogo je više pravog seksa – bez glume.

Nakon dvije decenije pauze, na listu sa filmom bez simulacije seksa vraća se i Francuskinja Catherine Breillat, koja snima Romancer 1999. godine. Tu je nastavila da eksploatiše seksualnost, Romance prati Marie koja traži seksualno uzbuđenje van svoje veze. Film je poprilično art/umjetnički, i nije toliko eksplicitan kao A Real Youung Girl.

I Leos Carax se nalazi na listi. Nakon Boy Meets Girl koji ga je proslavio 1984. godine, te The Lovers on the Bridge – Carax snima Pola X 1999. godine, gdje je još uvijek predmet spekulacija koliko je seks stvaran. Tačnije, dubleri su snimali prave scene seksa, tako da su Guillaume Depardieu i Yekaterine Golubeva najvjerovatnije ostali pošteđeni toga. Njih dvoje glume udaljenog brata i sestru, koji postaju ljubavnici – a sam film je adaptacija romana Hermana Melvillea.

S početkom 21. stoljeća, filmovi sa nesimuliranim seksom su prestali da budu rijetkost. Praksa se dosta ustalila u režiserske navike pojedinaca koji su na takvim scenama čak i izgradili karijere.

Blase-moi (Virginie Despentes and Coralie Trinh Thi, 2000.), O Fantasma (Joao Pedro Rodrigues, 2000.), Intimacy (Patrice Chereau, 2001.), Ken Park (Larry Clark, 2002.), The Brown Bunny (Vincenct Gallo, 2003.), 9 Songs (Michael Winterbottom, 2004.), Anatomy of Hell (Catherine Breillat, 2004.), The Raspberry Reich (Bruce LaBruce, 2004.), Lie With Me (Clement Virgo 2005.), 8mm 2 (J.S. Cardone 2005.), Shortbus (John Cameron Mitchell, 2006.), Otto: Or, Up with the Dead People (Bruce LaBruice, 2008.) su samo neki od njih.

Od svih pobrojanih, Ken Park, 9 Songs i Shortbus su oni koji su najbolje prošli po svjetskim festivalima, i dobili odlične kritike. Na listi se nalazi i još jedan film Catherine Breillart, Anatomy of Hell. Franz Ferdinand, the Dany Warhols, Black Rebel Motocycle Club su bendovi koji su imalo koncertni performans u filmu 9 Songs velikog Michaela Winterbottoma – međutim, ono po čemu će se pamtiti jeste nesimulirani seks između Kierana O'Briena i Margo Silley.

Shortbus – remek-djelo iz prime timea

Shortbus iz 2006. godine je možda i najpoznatiji film dekade sa scenama nesimuliranog seksa, također – jedan je i od najboljih. Eksplicitan, zabavan, pažljiv – ali i omaž ranije pomenutom Realm of Senses.

https://youtube.com/watch?v=H8A1dwEhSMY

Ken Park Larryja Clarka je narativno remek-djelo, uznemirujućeg sadržaja gdje radnju i priču prave tinejdžeri. Svi glumci imaju više od 18 godina, a razgovori su povezani ili imaju pozadinu sa disfunkcionalnim porodicama u kojima žive.

Iz nabrojanih filmova, pomenut ćemo i 8mm 2, koji nema nikakve veze sa prvim dijelom – u kojem glumi Nicolas Cage. Naime, ovaj film se trebao zvati The Velvet Side of Hell – za koji su scene iz pornografskih filmova nalijepljene u ovo ostvarenje.

Došli smo do 2009. godine i filma Larsa von Triera Antichrist. U samom uvodu filma, Willem Defoe i Charlotte Gainsbourg konzumiraju seks pod tušem, dok njihovo dijete pada sa balkona u sigurnu smrt. Ostatak filma je sam po sebi remek-djelo, i nešto što ni u kom slučaju ne možete propustiti, baš kao ni ostatak djela Larsa von Triera.

https://youtube.com/watch?v=eBdDcQONmkM

Veza između gay seksa i nasilja opisana je u filmu Stranger by the Lake iz 2013. godine, kojeg je režirao Alain Guiraudie. Cruising sa liste, Hitchcockov Rope su poslužili kao inspiracija, sa nešto modernijim konceptom. Muška golotinja prisutna je tokom trajanja filma – skoro neprestano.

Iste godine izlazi Wetlands, režisera Davida Wnendta, koji je odvratan film. To nije osuda – nego činjenica. Primjera radi, glavna protagonistica Helen je protivnica higijene, i dobija nadražaje kada sjedne na prljavu toaletnu šolju. Većina seksa u filmu je simulirana, ali tu su pristune i nezaboravne scene kada grupa muškaraca masturbira na pizzu. Ostatak ćemo preskočiti.

https://youtube.com/watch?v=g3PRY13WiwM

Lars von Trier se sa nesimuliran seksom vraća 2014. godine, i sa dva dijela filma Nymphomaniac – koji je vrhunsko artističko remek-djelo u svakom pogledu. Film je baziran na seksu, ali ne u tolikoj mjeri – koliko u komunikaciji Charlotte Gainsbroug i velikog Stellana Skarsgarda. Od početka prvog do kraja drugog dijela – Nymphomainac je eksplicitan i sa seksom i sa nasiljem, ali kad se udubite u radnju filma i sve probleme glavne protagonistice – to postaje manje važno.

U protekle dvije godine, dobili smo još dva filma sa nesimuliranim seksom. Prvo je Abel Ferrara 2014. godine izbacio film Pasolini. Priča je bazirana na životu kontroverznog italijanskog režisera Piera Paola Pasolinija, a film je neka vrsta njegovoe autobiografije. Pasolini nikada nije krio svoj seksualni život, eksploatisao ga je usvojim filmovima – zbog čega mu je Ferrara i priredio čast.

Gaspar Noe postavio nove standarde

Za kraj, ostavili smo posljednji – ali ne i najmanje važan film velikana Gaspara Noea.Film Love je pornografija, sa sjajnom pričom između. Jak, šokantan, eksplicitan, snimljen u 3D-u. Interesantno je to da scenario postoji od 2002. godine, kada su Vincent Cassel i Monica Belluci pristali da glume u ovom filmu. Ipak, odustali su zbog jedne scene, a onda je Noe za tri sedmice napisao scenario za možda još šokantniji Irreversible.

Ostalo je historija.

Generalno, u svim nabrojanim djelima – teško je suditi o kvalitetu filma. Napravljeni su da šokiraju, a režiseri su scenama pravog seksa pokušali unijeti dozu realosti u sve ono što se nalazi. Na taj način su željeli prikazati prave emocije, pravi znoj, i prave iskre u očima glumaca.

Neki od glavnih protagonista su nakon ovih filmova nestali, neki su postali velike face sa ekrana, a režiseri, očigledno im inspiracije nije falilo, jer su skoro svi nastavili sa radom. Što će reći da seks odavno nije tabu, pa čak ni na velikom platnu, TV ekranu – jer ih je većina prikazana nakon ponoći. Shortbus se u BiH prikazivao u prime timeu.

Na vama je da odaberete šta vam od svega pobrojanog odgovara, i osvježite svoju videoteku. Za veliku većinu čak i nećete požaliti. Osim možda za Caligulu, koji je ime i prezime režiserskog i scenarističkog očaja.

N1 pratite putem aplikacija za Android | iPhone/iPad i društvenih mreža Twitter | Facebook.