Srbija
Hrvatska
Slovenija
Novinska agencija Republike Srpske i RTRS osporavale presuđene činjenica o Markalama, ovo su fakti
Novinska agencija Republike Srpske i Radiotelevizija tog entiteta objavili su u susret godišnjici Markala intervju s bivšim srbijanskim obavještajcem Jovanom Milanovićem u kojem je tvrdio da je eksplozija u kojoj je ubijeno preko 60 ljudi projektovana od strane “američke tajne službe i muslimanskih snaga u BiH”, što je suprotno nalazima Vijeća u nekoliko haških presuda.
“Cilj je bio izvršiti odmazdu nad Republikom Srpskom…”, navodi se, kao i da je Milanović kazao da je ove informacije dobio od dva izvora iz međunarodnih snaga, a izumeđu ostalog od jednog francuskog oficira.
“Postojala je i ruska i francuska ekspertiza tog događaja. Francuzima također nije bilo dozvoljeno da tu ekspertizu eksploatišu s ciljem istine”, navodi se, između ostalog, u tekstu objavljenom 3. februara, pred obilježavanje 30 godina od zločina na Markalama.
Analiza Detektora pokazuje da su nalazi tima koji su činili članovi Francuskog bataljona odbačeni u najmanje jednoj presudi – i to komandantu Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK), što je za vrijeme prvih Markala bio Stanislav Galić. On je tu funkciju obavljao od 10. septembra 1992. do augusta 1994. godine.
U presudi Pretresnog vijeća Galiću – koji je u Haagu osuđen na doživotnu kaznu zatvora – navodi se da je jedna eksplozija 5. februara 1994. godine, prema izvještaju istražiteljskog tima u kom su bili Edin Suljić i predstavnik UN-a, rezultirala s više od 60 poginulih i preko 140 ranjenih osoba.
Već tada Vojska Republike Srpske (VRS) negira zločin, tražeći zajedničku komisiju za utvrđivanje balističkih i drugih okolnosti, koja nije formirana.
Osim u predmetu kod Galića, zaključci o eksploziji na pijaci Markale u februaru 1994. izneseni u presudama bivšim političkim i vojnim liderima Republike Srpske Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću, osuđenima na doživotni zatvor, između ostalog i zbog terorisanja stanovnika Sarajeva.
U više presuda Haškog tribunala utvrđeno je da su, po ispaljenju granate na Markale, formirani lokalni timovi za istragu u kojima su bili istražitelji Ujedinjenih nacija (UN).
Vještaci, balističari i kriminalistički tehničari koje su angažovali Tužilaštvo i Odbrana, ali i istražni timovi Ujedinjenih nacija, iznosili su svoje nalaze u haškim predmetima, te je tako lokalni tim sedam dana istraživao ekploziju, navodi se u presudi Galiću.
O uzroku, pravcu doleta i kalibru sredstva istragu su proveli Mirza Sabljica i Hamdija Čavčić.
Mjerenjem su ustanovili da je krater dubok devet centimetara. Oštećenje okolo asfalta je imalo oblik elipse, a u rupi je nađen okopan stabilizator projektila.
Jedan od krim-tehničara sarajevske policije, Sead Bešić, koji je izašao na mjesto eksplozije, tokom svjedočenja je na suđenju bivšem predsjedniku Republike Srpske Radovanu Karadžiću rekao da oznake na stabilizatoru ukazuju na to da je proizveden u tvornici “Krušik” u srbijanskom gradu Valjevu.
“Nakon što je površina okolo stabilizatora očišćena, autori Sabljičinog balističkog izvještaja povukli su liniju između dviju najudaljenijih tačaka elipse i utvrdili da ugaona razlika između pravca sjever i pravca iz kojeg je projektil doletio iznosi 18 stepeni od sjevera ka istoku uz toleranciju plus minus pet stepeni”, navodi se u Galićevoj presudi.
Nadalje se navodi da su predstavnici UN-a izvadili stabilizator i gelere, za koje je Čavčić kazao da su na osnovu njih zaključili da je eksploziju na Markalama prouzrokovala minobacačka granata 120 mm.
Berko Zečević se pridružio lokalnom timu, kako se opisuje u presudi, kako bi izveo zaključke o pravcu doleta projektila.
“Konstatovali su da je raspored tragova efekta rasprskavanja (…) karakterističan za eksploziju projektila sa padnim uglom od 60 stepeni u odnosu na horizont”, navodi se u Galićevoj presudi, kao i da su na osnovu ovog ugla zaključili da se mogući dometi minobacačke granate kreću u rasponu od 1.640 do 6.546 metara. Na osnovu toga ovaj tim je utvrdio da je granata mogla biti ispaljena sa šest lokacija na utvrđenom pravcu prema svjeveroistoku.
Mogući pravci su uključivali Sedrenik, čije je područje tada bilo pod SRK-om, i područje Mrkovića u brdima udaljenim oko četiri kilometra od pijace.
“U izvještaju se navodi da je jedan od šest mogućih rejona ispaljenja pod kontrolom Armije BiH, a drugih pet na teritoriji pod kontrolom SRK-a”, piše u presudi, a Zečević je naknadnim proračunima brzine granate pri udaru ustanovio da je mjesto ispaljenja između 4.900 i 6.000 metara od pijace.
U presudi se navodi i da su vojni posmatrači UN-a i članovi Francuskog bataljona izvadili krilce granate, ali i da je njihov kapetan, analizirajući krater, napravio matematičku grešku. Kasnije je rađeno još nekoliko istraga, prema presudi. Autori izvještaja UN-a primjećuju da su se svi stručnjaci, izuzev iz Četvrtog tima Francuskog bataljona, na kraju složili da ugao pada granate iznosi od 53 do 62 stepena.
Jedan od svjedoka AF ispričao je da je čuo kako je ispaljen projektil teškog oružja poput minobacača s područja Mrkovića iza Špicaste stijene. Pucnjavu iz pravca Mrkovića čula je i AK-1.
[caption id="attachment_77332" align="aligncenter" width="940"]
“Cilj je bio izvršiti odmazdu nad Republikom Srpskom…”, navodi se, kao i da je Milanović kazao da je ove informacije dobio od dva izvora iz međunarodnih snaga, a izumeđu ostalog od jednog francuskog oficira.
“Postojala je i ruska i francuska ekspertiza tog događaja. Francuzima također nije bilo dozvoljeno da tu ekspertizu eksploatišu s ciljem istine”, navodi se, između ostalog, u tekstu objavljenom 3. februara, pred obilježavanje 30 godina od zločina na Markalama.
Analiza Detektora pokazuje da su nalazi tima koji su činili članovi Francuskog bataljona odbačeni u najmanje jednoj presudi – i to komandantu Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK), što je za vrijeme prvih Markala bio Stanislav Galić. On je tu funkciju obavljao od 10. septembra 1992. do augusta 1994. godine.
U presudi Pretresnog vijeća Galiću – koji je u Haagu osuđen na doživotnu kaznu zatvora – navodi se da je jedna eksplozija 5. februara 1994. godine, prema izvještaju istražiteljskog tima u kom su bili Edin Suljić i predstavnik UN-a, rezultirala s više od 60 poginulih i preko 140 ranjenih osoba.
Već tada Vojska Republike Srpske (VRS) negira zločin, tražeći zajedničku komisiju za utvrđivanje balističkih i drugih okolnosti, koja nije formirana.
Osim u predmetu kod Galića, zaključci o eksploziji na pijaci Markale u februaru 1994. izneseni u presudama bivšim političkim i vojnim liderima Republike Srpske Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću, osuđenima na doživotni zatvor, između ostalog i zbog terorisanja stanovnika Sarajeva.
U više presuda Haškog tribunala utvrđeno je da su, po ispaljenju granate na Markale, formirani lokalni timovi za istragu u kojima su bili istražitelji Ujedinjenih nacija (UN).
Vještaci, balističari i kriminalistički tehničari koje su angažovali Tužilaštvo i Odbrana, ali i istražni timovi Ujedinjenih nacija, iznosili su svoje nalaze u haškim predmetima, te je tako lokalni tim sedam dana istraživao ekploziju, navodi se u presudi Galiću.
O uzroku, pravcu doleta i kalibru sredstva istragu su proveli Mirza Sabljica i Hamdija Čavčić.
Mjerenjem su ustanovili da je krater dubok devet centimetara. Oštećenje okolo asfalta je imalo oblik elipse, a u rupi je nađen okopan stabilizator projektila.
Jedan od krim-tehničara sarajevske policije, Sead Bešić, koji je izašao na mjesto eksplozije, tokom svjedočenja je na suđenju bivšem predsjedniku Republike Srpske Radovanu Karadžiću rekao da oznake na stabilizatoru ukazuju na to da je proizveden u tvornici “Krušik” u srbijanskom gradu Valjevu.
“Nakon što je površina okolo stabilizatora očišćena, autori Sabljičinog balističkog izvještaja povukli su liniju između dviju najudaljenijih tačaka elipse i utvrdili da ugaona razlika između pravca sjever i pravca iz kojeg je projektil doletio iznosi 18 stepeni od sjevera ka istoku uz toleranciju plus minus pet stepeni”, navodi se u Galićevoj presudi.
Nadalje se navodi da su predstavnici UN-a izvadili stabilizator i gelere, za koje je Čavčić kazao da su na osnovu njih zaključili da je eksploziju na Markalama prouzrokovala minobacačka granata 120 mm.
Berko Zečević se pridružio lokalnom timu, kako se opisuje u presudi, kako bi izveo zaključke o pravcu doleta projektila.
“Konstatovali su da je raspored tragova efekta rasprskavanja (…) karakterističan za eksploziju projektila sa padnim uglom od 60 stepeni u odnosu na horizont”, navodi se u Galićevoj presudi, kao i da su na osnovu ovog ugla zaključili da se mogući dometi minobacačke granate kreću u rasponu od 1.640 do 6.546 metara. Na osnovu toga ovaj tim je utvrdio da je granata mogla biti ispaljena sa šest lokacija na utvrđenom pravcu prema svjeveroistoku.
Mogući pravci su uključivali Sedrenik, čije je područje tada bilo pod SRK-om, i područje Mrkovića u brdima udaljenim oko četiri kilometra od pijace.
“U izvještaju se navodi da je jedan od šest mogućih rejona ispaljenja pod kontrolom Armije BiH, a drugih pet na teritoriji pod kontrolom SRK-a”, piše u presudi, a Zečević je naknadnim proračunima brzine granate pri udaru ustanovio da je mjesto ispaljenja između 4.900 i 6.000 metara od pijace.
U presudi se navodi i da su vojni posmatrači UN-a i članovi Francuskog bataljona izvadili krilce granate, ali i da je njihov kapetan, analizirajući krater, napravio matematičku grešku. Kasnije je rađeno još nekoliko istraga, prema presudi. Autori izvještaja UN-a primjećuju da su se svi stručnjaci, izuzev iz Četvrtog tima Francuskog bataljona, na kraju složili da ugao pada granate iznosi od 53 do 62 stepena.
Jedan od svjedoka AF ispričao je da je čuo kako je ispaljen projektil teškog oružja poput minobacača s područja Mrkovića iza Špicaste stijene. Pucnjavu iz pravca Mrkovića čula je i AK-1.
[caption id="attachment_77332" align="aligncenter" width="940"]
“Cilj je bio izvršiti odmazdu nad Republikom Srpskom…”, navodi se, kao i da je Milanović kazao da je ove informacije dobio od dva izvora iz međunarodnih snaga, a izumeđu ostalog od jednog francuskog oficira.
“Postojala je i ruska i francuska ekspertiza tog događaja. Francuzima također nije bilo dozvoljeno da tu ekspertizu eksploatišu s ciljem istine”, navodi se, između ostalog, u tekstu objavljenom 3. februara, pred obilježavanje 30 godina od zločina na Markalama.
Analiza Detektora pokazuje da su nalazi tima koji su činili članovi Francuskog bataljona odbačeni u najmanje jednoj presudi – i to komandantu Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK), što je za vrijeme prvih Markala bio Stanislav Galić. On je tu funkciju obavljao od 10. septembra 1992. do augusta 1994. godine.
U presudi Pretresnog vijeća Galiću – koji je u Haagu osuđen na doživotnu kaznu zatvora – navodi se da je jedna eksplozija 5. februara 1994. godine, prema izvještaju istražiteljskog tima u kom su bili Edin Suljić i predstavnik UN-a, rezultirala s više od 60 poginulih i preko 140 ranjenih osoba.
Već tada Vojska Republike Srpske (VRS) negira zločin, tražeći zajedničku komisiju za utvrđivanje balističkih i drugih okolnosti, koja nije formirana.
Osim u predmetu kod Galića, zaključci o eksploziji na pijaci Markale u februaru 1994. izneseni u presudama bivšim političkim i vojnim liderima Republike Srpske Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću, osuđenima na doživotni zatvor, između ostalog i zbog terorisanja stanovnika Sarajeva.
U više presuda Haškog tribunala utvrđeno je da su, po ispaljenju granate na Markale, formirani lokalni timovi za istragu u kojima su bili istražitelji Ujedinjenih nacija (UN).
Vještaci, balističari i kriminalistički tehničari koje su angažovali Tužilaštvo i Odbrana, ali i istražni timovi Ujedinjenih nacija, iznosili su svoje nalaze u haškim predmetima, te je tako lokalni tim sedam dana istraživao ekploziju, navodi se u presudi Galiću.
O uzroku, pravcu doleta i kalibru sredstva istragu su proveli Mirza Sabljica i Hamdija Čavčić.
Mjerenjem su ustanovili da je krater dubok devet centimetara. Oštećenje okolo asfalta je imalo oblik elipse, a u rupi je nađen okopan stabilizator projektila.
Jedan od krim-tehničara sarajevske policije, Sead Bešić, koji je izašao na mjesto eksplozije, tokom svjedočenja je na suđenju bivšem predsjedniku Republike Srpske Radovanu Karadžiću rekao da oznake na stabilizatoru ukazuju na to da je proizveden u tvornici “Krušik” u srbijanskom gradu Valjevu.
“Nakon što je površina okolo stabilizatora očišćena, autori Sabljičinog balističkog izvještaja povukli su liniju između dviju najudaljenijih tačaka elipse i utvrdili da ugaona razlika između pravca sjever i pravca iz kojeg je projektil doletio iznosi 18 stepeni od sjevera ka istoku uz toleranciju plus minus pet stepeni”, navodi se u Galićevoj presudi.
Nadalje se navodi da su predstavnici UN-a izvadili stabilizator i gelere, za koje je Čavčić kazao da su na osnovu njih zaključili da je eksploziju na Markalama prouzrokovala minobacačka granata 120 mm.
Berko Zečević se pridružio lokalnom timu, kako se opisuje u presudi, kako bi izveo zaključke o pravcu doleta projektila.
“Konstatovali su da je raspored tragova efekta rasprskavanja (…) karakterističan za eksploziju projektila sa padnim uglom od 60 stepeni u odnosu na horizont”, navodi se u Galićevoj presudi, kao i da su na osnovu ovog ugla zaključili da se mogući dometi minobacačke granate kreću u rasponu od 1.640 do 6.546 metara. Na osnovu toga ovaj tim je utvrdio da je granata mogla biti ispaljena sa šest lokacija na utvrđenom pravcu prema svjeveroistoku.
Mogući pravci su uključivali Sedrenik, čije je područje tada bilo pod SRK-om, i područje Mrkovića u brdima udaljenim oko četiri kilometra od pijace.
“U izvještaju se navodi da je jedan od šest mogućih rejona ispaljenja pod kontrolom Armije BiH, a drugih pet na teritoriji pod kontrolom SRK-a”, piše u presudi, a Zečević je naknadnim proračunima brzine granate pri udaru ustanovio da je mjesto ispaljenja između 4.900 i 6.000 metara od pijace.
U presudi se navodi i da su vojni posmatrači UN-a i članovi Francuskog bataljona izvadili krilce granate, ali i da je njihov kapetan, analizirajući krater, napravio matematičku grešku. Kasnije je rađeno još nekoliko istraga, prema presudi. Autori izvještaja UN-a primjećuju da su se svi stručnjaci, izuzev iz Četvrtog tima Francuskog bataljona, na kraju složili da ugao pada granate iznosi od 53 do 62 stepena.
Jedan od svjedoka AF ispričao je da je čuo kako je ispaljen projektil teškog oružja poput minobacača s područja Mrkovića iza Špicaste stijene. Pucnjavu iz pravca Mrkovića čula je i AK-1.
[caption id="attachment_77332" align="aligncenter" width="940"]
“Cilj je bio izvršiti odmazdu nad Republikom Srpskom…”, navodi se, kao i da je Milanović kazao da je ove informacije dobio od dva izvora iz međunarodnih snaga, a izumeđu ostalog od jednog francuskog oficira.
“Postojala je i ruska i francuska ekspertiza tog događaja. Francuzima također nije bilo dozvoljeno da tu ekspertizu eksploatišu s ciljem istine”, navodi se, između ostalog, u tekstu objavljenom 3. februara, pred obilježavanje 30 godina od zločina na Markalama.
Analiza Detektora pokazuje da su nalazi tima koji su činili članovi Francuskog bataljona odbačeni u najmanje jednoj presudi – i to komandantu Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK), što je za vrijeme prvih Markala bio Stanislav Galić. On je tu funkciju obavljao od 10. septembra 1992. do augusta 1994. godine.
U presudi Pretresnog vijeća Galiću – koji je u Haagu osuđen na doživotnu kaznu zatvora – navodi se da je jedna eksplozija 5. februara 1994. godine, prema izvještaju istražiteljskog tima u kom su bili Edin Suljić i predstavnik UN-a, rezultirala s više od 60 poginulih i preko 140 ranjenih osoba.
Već tada Vojska Republike Srpske (VRS) negira zločin, tražeći zajedničku komisiju za utvrđivanje balističkih i drugih okolnosti, koja nije formirana.
Osim u predmetu kod Galića, zaključci o eksploziji na pijaci Markale u februaru 1994. izneseni u presudama bivšim političkim i vojnim liderima Republike Srpske Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću, osuđenima na doživotni zatvor, između ostalog i zbog terorisanja stanovnika Sarajeva.
U više presuda Haškog tribunala utvrđeno je da su, po ispaljenju granate na Markale, formirani lokalni timovi za istragu u kojima su bili istražitelji Ujedinjenih nacija (UN).
Vještaci, balističari i kriminalistički tehničari koje su angažovali Tužilaštvo i Odbrana, ali i istražni timovi Ujedinjenih nacija, iznosili su svoje nalaze u haškim predmetima, te je tako lokalni tim sedam dana istraživao ekploziju, navodi se u presudi Galiću.
O uzroku, pravcu doleta i kalibru sredstva istragu su proveli Mirza Sabljica i Hamdija Čavčić.
Mjerenjem su ustanovili da je krater dubok devet centimetara. Oštećenje okolo asfalta je imalo oblik elipse, a u rupi je nađen okopan stabilizator projektila.
Jedan od krim-tehničara sarajevske policije, Sead Bešić, koji je izašao na mjesto eksplozije, tokom svjedočenja je na suđenju bivšem predsjedniku Republike Srpske Radovanu Karadžiću rekao da oznake na stabilizatoru ukazuju na to da je proizveden u tvornici “Krušik” u srbijanskom gradu Valjevu.
“Nakon što je površina okolo stabilizatora očišćena, autori Sabljičinog balističkog izvještaja povukli su liniju između dviju najudaljenijih tačaka elipse i utvrdili da ugaona razlika između pravca sjever i pravca iz kojeg je projektil doletio iznosi 18 stepeni od sjevera ka istoku uz toleranciju plus minus pet stepeni”, navodi se u Galićevoj presudi.
Nadalje se navodi da su predstavnici UN-a izvadili stabilizator i gelere, za koje je Čavčić kazao da su na osnovu njih zaključili da je eksploziju na Markalama prouzrokovala minobacačka granata 120 mm.
Berko Zečević se pridružio lokalnom timu, kako se opisuje u presudi, kako bi izveo zaključke o pravcu doleta projektila.
“Konstatovali su da je raspored tragova efekta rasprskavanja (…) karakterističan za eksploziju projektila sa padnim uglom od 60 stepeni u odnosu na horizont”, navodi se u Galićevoj presudi, kao i da su na osnovu ovog ugla zaključili da se mogući dometi minobacačke granate kreću u rasponu od 1.640 do 6.546 metara. Na osnovu toga ovaj tim je utvrdio da je granata mogla biti ispaljena sa šest lokacija na utvrđenom pravcu prema svjeveroistoku.
Mogući pravci su uključivali Sedrenik, čije je područje tada bilo pod SRK-om, i područje Mrkovića u brdima udaljenim oko četiri kilometra od pijace.
“U izvještaju se navodi da je jedan od šest mogućih rejona ispaljenja pod kontrolom Armije BiH, a drugih pet na teritoriji pod kontrolom SRK-a”, piše u presudi, a Zečević je naknadnim proračunima brzine granate pri udaru ustanovio da je mjesto ispaljenja između 4.900 i 6.000 metara od pijace.
U presudi se navodi i da su vojni posmatrači UN-a i članovi Francuskog bataljona izvadili krilce granate, ali i da je njihov kapetan, analizirajući krater, napravio matematičku grešku. Kasnije je rađeno još nekoliko istraga, prema presudi. Autori izvještaja UN-a primjećuju da su se svi stručnjaci, izuzev iz Četvrtog tima Francuskog bataljona, na kraju složili da ugao pada granate iznosi od 53 do 62 stepena.
Jedan od svjedoka AF ispričao je da je čuo kako je ispaljen projektil teškog oružja poput minobacača s područja Mrkovića iza Špicaste stijene. Pucnjavu iz pravca Mrkovića čula je i AK-1.
[caption id="attachment_77332" align="aligncenter" width="940"]
“Cilj je bio izvršiti odmazdu nad Republikom Srpskom…”, navodi se, kao i da je Milanović kazao da je ove informacije dobio od dva izvora iz međunarodnih snaga, a izumeđu ostalog od jednog francuskog oficira.
“Postojala je i ruska i francuska ekspertiza tog događaja. Francuzima također nije bilo dozvoljeno da tu ekspertizu eksploatišu s ciljem istine”, navodi se, između ostalog, u tekstu objavljenom 3. februara, pred obilježavanje 30 godina od zločina na Markalama.
Analiza Detektora pokazuje da su nalazi tima koji su činili članovi Francuskog bataljona odbačeni u najmanje jednoj presudi – i to komandantu Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK), što je za vrijeme prvih Markala bio Stanislav Galić. On je tu funkciju obavljao od 10. septembra 1992. do augusta 1994. godine.
U presudi Pretresnog vijeća Galiću – koji je u Haagu osuđen na doživotnu kaznu zatvora – navodi se da je jedna eksplozija 5. februara 1994. godine, prema izvještaju istražiteljskog tima u kom su bili Edin Suljić i predstavnik UN-a, rezultirala s više od 60 poginulih i preko 140 ranjenih osoba.
Već tada Vojska Republike Srpske (VRS) negira zločin, tražeći zajedničku komisiju za utvrđivanje balističkih i drugih okolnosti, koja nije formirana.
Osim u predmetu kod Galića, zaključci o eksploziji na pijaci Markale u februaru 1994. izneseni u presudama bivšim političkim i vojnim liderima Republike Srpske Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću, osuđenima na doživotni zatvor, između ostalog i zbog terorisanja stanovnika Sarajeva.
U više presuda Haškog tribunala utvrđeno je da su, po ispaljenju granate na Markale, formirani lokalni timovi za istragu u kojima su bili istražitelji Ujedinjenih nacija (UN).
Vještaci, balističari i kriminalistički tehničari koje su angažovali Tužilaštvo i Odbrana, ali i istražni timovi Ujedinjenih nacija, iznosili su svoje nalaze u haškim predmetima, te je tako lokalni tim sedam dana istraživao ekploziju, navodi se u presudi Galiću.
O uzroku, pravcu doleta i kalibru sredstva istragu su proveli Mirza Sabljica i Hamdija Čavčić.
Mjerenjem su ustanovili da je krater dubok devet centimetara. Oštećenje okolo asfalta je imalo oblik elipse, a u rupi je nađen okopan stabilizator projektila.
Jedan od krim-tehničara sarajevske policije, Sead Bešić, koji je izašao na mjesto eksplozije, tokom svjedočenja je na suđenju bivšem predsjedniku Republike Srpske Radovanu Karadžiću rekao da oznake na stabilizatoru ukazuju na to da je proizveden u tvornici “Krušik” u srbijanskom gradu Valjevu.
“Nakon što je površina okolo stabilizatora očišćena, autori Sabljičinog balističkog izvještaja povukli su liniju između dviju najudaljenijih tačaka elipse i utvrdili da ugaona razlika između pravca sjever i pravca iz kojeg je projektil doletio iznosi 18 stepeni od sjevera ka istoku uz toleranciju plus minus pet stepeni”, navodi se u Galićevoj presudi.
Nadalje se navodi da su predstavnici UN-a izvadili stabilizator i gelere, za koje je Čavčić kazao da su na osnovu njih zaključili da je eksploziju na Markalama prouzrokovala minobacačka granata 120 mm.
Berko Zečević se pridružio lokalnom timu, kako se opisuje u presudi, kako bi izveo zaključke o pravcu doleta projektila.
“Konstatovali su da je raspored tragova efekta rasprskavanja (…) karakterističan za eksploziju projektila sa padnim uglom od 60 stepeni u odnosu na horizont”, navodi se u Galićevoj presudi, kao i da su na osnovu ovog ugla zaključili da se mogući dometi minobacačke granate kreću u rasponu od 1.640 do 6.546 metara. Na osnovu toga ovaj tim je utvrdio da je granata mogla biti ispaljena sa šest lokacija na utvrđenom pravcu prema svjeveroistoku.
Mogući pravci su uključivali Sedrenik, čije je područje tada bilo pod SRK-om, i područje Mrkovića u brdima udaljenim oko četiri kilometra od pijace.
“U izvještaju se navodi da je jedan od šest mogućih rejona ispaljenja pod kontrolom Armije BiH, a drugih pet na teritoriji pod kontrolom SRK-a”, piše u presudi, a Zečević je naknadnim proračunima brzine granate pri udaru ustanovio da je mjesto ispaljenja između 4.900 i 6.000 metara od pijace.
U presudi se navodi i da su vojni posmatrači UN-a i članovi Francuskog bataljona izvadili krilce granate, ali i da je njihov kapetan, analizirajući krater, napravio matematičku grešku. Kasnije je rađeno još nekoliko istraga, prema presudi. Autori izvještaja UN-a primjećuju da su se svi stručnjaci, izuzev iz Četvrtog tima Francuskog bataljona, na kraju složili da ugao pada granate iznosi od 53 do 62 stepena.
Jedan od svjedoka AF ispričao je da je čuo kako je ispaljen projektil teškog oružja poput minobacača s područja Mrkovića iza Špicaste stijene. Pucnjavu iz pravca Mrkovića čula je i AK-1.
[caption id="attachment_77332" align="aligncenter" width="940"]
“Cilj je bio izvršiti odmazdu nad Republikom Srpskom…”, navodi se, kao i da je Milanović kazao da je ove informacije dobio od dva izvora iz međunarodnih snaga, a izumeđu ostalog od jednog francuskog oficira.
“Postojala je i ruska i francuska ekspertiza tog događaja. Francuzima također nije bilo dozvoljeno da tu ekspertizu eksploatišu s ciljem istine”, navodi se, između ostalog, u tekstu objavljenom 3. februara, pred obilježavanje 30 godina od zločina na Markalama.
Analiza Detektora pokazuje da su nalazi tima koji su činili članovi Francuskog bataljona odbačeni u najmanje jednoj presudi – i to komandantu Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK), što je za vrijeme prvih Markala bio Stanislav Galić. On je tu funkciju obavljao od 10. septembra 1992. do augusta 1994. godine.
U presudi Pretresnog vijeća Galiću – koji je u Haagu osuđen na doživotnu kaznu zatvora – navodi se da je jedna eksplozija 5. februara 1994. godine, prema izvještaju istražiteljskog tima u kom su bili Edin Suljić i predstavnik UN-a, rezultirala s više od 60 poginulih i preko 140 ranjenih osoba.
Već tada Vojska Republike Srpske (VRS) negira zločin, tražeći zajedničku komisiju za utvrđivanje balističkih i drugih okolnosti, koja nije formirana.
Osim u predmetu kod Galića, zaključci o eksploziji na pijaci Markale u februaru 1994. izneseni u presudama bivšim političkim i vojnim liderima Republike Srpske Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću, osuđenima na doživotni zatvor, između ostalog i zbog terorisanja stanovnika Sarajeva.
U više presuda Haškog tribunala utvrđeno je da su, po ispaljenju granate na Markale, formirani lokalni timovi za istragu u kojima su bili istražitelji Ujedinjenih nacija (UN).
Vještaci, balističari i kriminalistički tehničari koje su angažovali Tužilaštvo i Odbrana, ali i istražni timovi Ujedinjenih nacija, iznosili su svoje nalaze u haškim predmetima, te je tako lokalni tim sedam dana istraživao ekploziju, navodi se u presudi Galiću.
O uzroku, pravcu doleta i kalibru sredstva istragu su proveli Mirza Sabljica i Hamdija Čavčić.
Mjerenjem su ustanovili da je krater dubok devet centimetara. Oštećenje okolo asfalta je imalo oblik elipse, a u rupi je nađen okopan stabilizator projektila.
Jedan od krim-tehničara sarajevske policije, Sead Bešić, koji je izašao na mjesto eksplozije, tokom svjedočenja je na suđenju bivšem predsjedniku Republike Srpske Radovanu Karadžiću rekao da oznake na stabilizatoru ukazuju na to da je proizveden u tvornici “Krušik” u srbijanskom gradu Valjevu.
“Nakon što je površina okolo stabilizatora očišćena, autori Sabljičinog balističkog izvještaja povukli su liniju između dviju najudaljenijih tačaka elipse i utvrdili da ugaona razlika između pravca sjever i pravca iz kojeg je projektil doletio iznosi 18 stepeni od sjevera ka istoku uz toleranciju plus minus pet stepeni”, navodi se u Galićevoj presudi.
Nadalje se navodi da su predstavnici UN-a izvadili stabilizator i gelere, za koje je Čavčić kazao da su na osnovu njih zaključili da je eksploziju na Markalama prouzrokovala minobacačka granata 120 mm.
Berko Zečević se pridružio lokalnom timu, kako se opisuje u presudi, kako bi izveo zaključke o pravcu doleta projektila.
“Konstatovali su da je raspored tragova efekta rasprskavanja (…) karakterističan za eksploziju projektila sa padnim uglom od 60 stepeni u odnosu na horizont”, navodi se u Galićevoj presudi, kao i da su na osnovu ovog ugla zaključili da se mogući dometi minobacačke granate kreću u rasponu od 1.640 do 6.546 metara. Na osnovu toga ovaj tim je utvrdio da je granata mogla biti ispaljena sa šest lokacija na utvrđenom pravcu prema svjeveroistoku.
Mogući pravci su uključivali Sedrenik, čije je područje tada bilo pod SRK-om, i područje Mrkovića u brdima udaljenim oko četiri kilometra od pijace.
“U izvještaju se navodi da je jedan od šest mogućih rejona ispaljenja pod kontrolom Armije BiH, a drugih pet na teritoriji pod kontrolom SRK-a”, piše u presudi, a Zečević je naknadnim proračunima brzine granate pri udaru ustanovio da je mjesto ispaljenja između 4.900 i 6.000 metara od pijace.
U presudi se navodi i da su vojni posmatrači UN-a i članovi Francuskog bataljona izvadili krilce granate, ali i da je njihov kapetan, analizirajući krater, napravio matematičku grešku. Kasnije je rađeno još nekoliko istraga, prema presudi. Autori izvještaja UN-a primjećuju da su se svi stručnjaci, izuzev iz Četvrtog tima Francuskog bataljona, na kraju složili da ugao pada granate iznosi od 53 do 62 stepena.
Jedan od svjedoka AF ispričao je da je čuo kako je ispaljen projektil teškog oružja poput minobacača s područja Mrkovića iza Špicaste stijene. Pucnjavu iz pravca Mrkovića čula je i AK-1.
[caption id="attachment_77332" align="aligncenter" width="940"]
“Cilj je bio izvršiti odmazdu nad Republikom Srpskom…”, navodi se, kao i da je Milanović kazao da je ove informacije dobio od dva izvora iz međunarodnih snaga, a izumeđu ostalog od jednog francuskog oficira.
“Postojala je i ruska i francuska ekspertiza tog događaja. Francuzima također nije bilo dozvoljeno da tu ekspertizu eksploatišu s ciljem istine”, navodi se, između ostalog, u tekstu objavljenom 3. februara, pred obilježavanje 30 godina od zločina na Markalama.
Analiza Detektora pokazuje da su nalazi tima koji su činili članovi Francuskog bataljona odbačeni u najmanje jednoj presudi – i to komandantu Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK), što je za vrijeme prvih Markala bio Stanislav Galić. On je tu funkciju obavljao od 10. septembra 1992. do augusta 1994. godine.
U presudi Pretresnog vijeća Galiću – koji je u Haagu osuđen na doživotnu kaznu zatvora – navodi se da je jedna eksplozija 5. februara 1994. godine, prema izvještaju istražiteljskog tima u kom su bili Edin Suljić i predstavnik UN-a, rezultirala s više od 60 poginulih i preko 140 ranjenih osoba.
Već tada Vojska Republike Srpske (VRS) negira zločin, tražeći zajedničku komisiju za utvrđivanje balističkih i drugih okolnosti, koja nije formirana.
Osim u predmetu kod Galića, zaključci o eksploziji na pijaci Markale u februaru 1994. izneseni u presudama bivšim političkim i vojnim liderima Republike Srpske Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću, osuđenima na doživotni zatvor, između ostalog i zbog terorisanja stanovnika Sarajeva.
U više presuda Haškog tribunala utvrđeno je da su, po ispaljenju granate na Markale, formirani lokalni timovi za istragu u kojima su bili istražitelji Ujedinjenih nacija (UN).
Vještaci, balističari i kriminalistički tehničari koje su angažovali Tužilaštvo i Odbrana, ali i istražni timovi Ujedinjenih nacija, iznosili su svoje nalaze u haškim predmetima, te je tako lokalni tim sedam dana istraživao ekploziju, navodi se u presudi Galiću.
O uzroku, pravcu doleta i kalibru sredstva istragu su proveli Mirza Sabljica i Hamdija Čavčić.
Mjerenjem su ustanovili da je krater dubok devet centimetara. Oštećenje okolo asfalta je imalo oblik elipse, a u rupi je nađen okopan stabilizator projektila.
Jedan od krim-tehničara sarajevske policije, Sead Bešić, koji je izašao na mjesto eksplozije, tokom svjedočenja je na suđenju bivšem predsjedniku Republike Srpske Radovanu Karadžiću rekao da oznake na stabilizatoru ukazuju na to da je proizveden u tvornici “Krušik” u srbijanskom gradu Valjevu.
“Nakon što je površina okolo stabilizatora očišćena, autori Sabljičinog balističkog izvještaja povukli su liniju između dviju najudaljenijih tačaka elipse i utvrdili da ugaona razlika između pravca sjever i pravca iz kojeg je projektil doletio iznosi 18 stepeni od sjevera ka istoku uz toleranciju plus minus pet stepeni”, navodi se u Galićevoj presudi.
Nadalje se navodi da su predstavnici UN-a izvadili stabilizator i gelere, za koje je Čavčić kazao da su na osnovu njih zaključili da je eksploziju na Markalama prouzrokovala minobacačka granata 120 mm.
Berko Zečević se pridružio lokalnom timu, kako se opisuje u presudi, kako bi izveo zaključke o pravcu doleta projektila.
“Konstatovali su da je raspored tragova efekta rasprskavanja (…) karakterističan za eksploziju projektila sa padnim uglom od 60 stepeni u odnosu na horizont”, navodi se u Galićevoj presudi, kao i da su na osnovu ovog ugla zaključili da se mogući dometi minobacačke granate kreću u rasponu od 1.640 do 6.546 metara. Na osnovu toga ovaj tim je utvrdio da je granata mogla biti ispaljena sa šest lokacija na utvrđenom pravcu prema svjeveroistoku.
Mogući pravci su uključivali Sedrenik, čije je područje tada bilo pod SRK-om, i područje Mrkovića u brdima udaljenim oko četiri kilometra od pijace.
“U izvještaju se navodi da je jedan od šest mogućih rejona ispaljenja pod kontrolom Armije BiH, a drugih pet na teritoriji pod kontrolom SRK-a”, piše u presudi, a Zečević je naknadnim proračunima brzine granate pri udaru ustanovio da je mjesto ispaljenja između 4.900 i 6.000 metara od pijace.
U presudi se navodi i da su vojni posmatrači UN-a i članovi Francuskog bataljona izvadili krilce granate, ali i da je njihov kapetan, analizirajući krater, napravio matematičku grešku. Kasnije je rađeno još nekoliko istraga, prema presudi. Autori izvještaja UN-a primjećuju da su se svi stručnjaci, izuzev iz Četvrtog tima Francuskog bataljona, na kraju složili da ugao pada granate iznosi od 53 do 62 stepena.
Jedan od svjedoka AF ispričao je da je čuo kako je ispaljen projektil teškog oružja poput minobacača s područja Mrkovića iza Špicaste stijene. Pucnjavu iz pravca Mrkovića čula je i AK-1.
[caption id="attachment_77332" align="aligncenter" width="940"]
“Cilj je bio izvršiti odmazdu nad Republikom Srpskom…”, navodi se, kao i da je Milanović kazao da je ove informacije dobio od dva izvora iz međunarodnih snaga, a izumeđu ostalog od jednog francuskog oficira.
“Postojala je i ruska i francuska ekspertiza tog događaja. Francuzima također nije bilo dozvoljeno da tu ekspertizu eksploatišu s ciljem istine”, navodi se, između ostalog, u tekstu objavljenom 3. februara, pred obilježavanje 30 godina od zločina na Markalama.
Analiza Detektora pokazuje da su nalazi tima koji su činili članovi Francuskog bataljona odbačeni u najmanje jednoj presudi – i to komandantu Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK), što je za vrijeme prvih Markala bio Stanislav Galić. On je tu funkciju obavljao od 10. septembra 1992. do augusta 1994. godine.
U presudi Pretresnog vijeća Galiću – koji je u Haagu osuđen na doživotnu kaznu zatvora – navodi se da je jedna eksplozija 5. februara 1994. godine, prema izvještaju istražiteljskog tima u kom su bili Edin Suljić i predstavnik UN-a, rezultirala s više od 60 poginulih i preko 140 ranjenih osoba.
Već tada Vojska Republike Srpske (VRS) negira zločin, tražeći zajedničku komisiju za utvrđivanje balističkih i drugih okolnosti, koja nije formirana.
Osim u predmetu kod Galića, zaključci o eksploziji na pijaci Markale u februaru 1994. izneseni u presudama bivšim političkim i vojnim liderima Republike Srpske Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću, osuđenima na doživotni zatvor, između ostalog i zbog terorisanja stanovnika Sarajeva.
U više presuda Haškog tribunala utvrđeno je da su, po ispaljenju granate na Markale, formirani lokalni timovi za istragu u kojima su bili istražitelji Ujedinjenih nacija (UN).
Vještaci, balističari i kriminalistički tehničari koje su angažovali Tužilaštvo i Odbrana, ali i istražni timovi Ujedinjenih nacija, iznosili su svoje nalaze u haškim predmetima, te je tako lokalni tim sedam dana istraživao ekploziju, navodi se u presudi Galiću.
O uzroku, pravcu doleta i kalibru sredstva istragu su proveli Mirza Sabljica i Hamdija Čavčić.
Mjerenjem su ustanovili da je krater dubok devet centimetara. Oštećenje okolo asfalta je imalo oblik elipse, a u rupi je nađen okopan stabilizator projektila.
Jedan od krim-tehničara sarajevske policije, Sead Bešić, koji je izašao na mjesto eksplozije, tokom svjedočenja je na suđenju bivšem predsjedniku Republike Srpske Radovanu Karadžiću rekao da oznake na stabilizatoru ukazuju na to da je proizveden u tvornici “Krušik” u srbijanskom gradu Valjevu.
“Nakon što je površina okolo stabilizatora očišćena, autori Sabljičinog balističkog izvještaja povukli su liniju između dviju najudaljenijih tačaka elipse i utvrdili da ugaona razlika između pravca sjever i pravca iz kojeg je projektil doletio iznosi 18 stepeni od sjevera ka istoku uz toleranciju plus minus pet stepeni”, navodi se u Galićevoj presudi.
Nadalje se navodi da su predstavnici UN-a izvadili stabilizator i gelere, za koje je Čavčić kazao da su na osnovu njih zaključili da je eksploziju na Markalama prouzrokovala minobacačka granata 120 mm.
Berko Zečević se pridružio lokalnom timu, kako se opisuje u presudi, kako bi izveo zaključke o pravcu doleta projektila.
“Konstatovali su da je raspored tragova efekta rasprskavanja (…) karakterističan za eksploziju projektila sa padnim uglom od 60 stepeni u odnosu na horizont”, navodi se u Galićevoj presudi, kao i da su na osnovu ovog ugla zaključili da se mogući dometi minobacačke granate kreću u rasponu od 1.640 do 6.546 metara. Na osnovu toga ovaj tim je utvrdio da je granata mogla biti ispaljena sa šest lokacija na utvrđenom pravcu prema svjeveroistoku.
Mogući pravci su uključivali Sedrenik, čije je područje tada bilo pod SRK-om, i područje Mrkovića u brdima udaljenim oko četiri kilometra od pijace.
“U izvještaju se navodi da je jedan od šest mogućih rejona ispaljenja pod kontrolom Armije BiH, a drugih pet na teritoriji pod kontrolom SRK-a”, piše u presudi, a Zečević je naknadnim proračunima brzine granate pri udaru ustanovio da je mjesto ispaljenja između 4.900 i 6.000 metara od pijace.
U presudi se navodi i da su vojni posmatrači UN-a i članovi Francuskog bataljona izvadili krilce granate, ali i da je njihov kapetan, analizirajući krater, napravio matematičku grešku. Kasnije je rađeno još nekoliko istraga, prema presudi. Autori izvještaja UN-a primjećuju da su se svi stručnjaci, izuzev iz Četvrtog tima Francuskog bataljona, na kraju složili da ugao pada granate iznosi od 53 do 62 stepena.
Jedan od svjedoka AF ispričao je da je čuo kako je ispaljen projektil teškog oružja poput minobacača s područja Mrkovića iza Špicaste stijene. Pucnjavu iz pravca Mrkovića čula je i AK-1.
[caption id="attachment_77332" align="aligncenter" width="940"]
“Cilj je bio izvršiti odmazdu nad Republikom Srpskom…”, navodi se, kao i da je Milanović kazao da je ove informacije dobio od dva izvora iz međunarodnih snaga, a izumeđu ostalog od jednog francuskog oficira.
“Postojala je i ruska i francuska ekspertiza tog događaja. Francuzima također nije bilo dozvoljeno da tu ekspertizu eksploatišu s ciljem istine”, navodi se, između ostalog, u tekstu objavljenom 3. februara, pred obilježavanje 30 godina od zločina na Markalama.
Analiza Detektora pokazuje da su nalazi tima koji su činili članovi Francuskog bataljona odbačeni u najmanje jednoj presudi – i to komandantu Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK), što je za vrijeme prvih Markala bio Stanislav Galić. On je tu funkciju obavljao od 10. septembra 1992. do augusta 1994. godine.
U presudi Pretresnog vijeća Galiću – koji je u Haagu osuđen na doživotnu kaznu zatvora – navodi se da je jedna eksplozija 5. februara 1994. godine, prema izvještaju istražiteljskog tima u kom su bili Edin Suljić i predstavnik UN-a, rezultirala s više od 60 poginulih i preko 140 ranjenih osoba.
Već tada Vojska Republike Srpske (VRS) negira zločin, tražeći zajedničku komisiju za utvrđivanje balističkih i drugih okolnosti, koja nije formirana.
Osim u predmetu kod Galića, zaključci o eksploziji na pijaci Markale u februaru 1994. izneseni u presudama bivšim političkim i vojnim liderima Republike Srpske Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću, osuđenima na doživotni zatvor, između ostalog i zbog terorisanja stanovnika Sarajeva.
U više presuda Haškog tribunala utvrđeno je da su, po ispaljenju granate na Markale, formirani lokalni timovi za istragu u kojima su bili istražitelji Ujedinjenih nacija (UN).
Vještaci, balističari i kriminalistički tehničari koje su angažovali Tužilaštvo i Odbrana, ali i istražni timovi Ujedinjenih nacija, iznosili su svoje nalaze u haškim predmetima, te je tako lokalni tim sedam dana istraživao ekploziju, navodi se u presudi Galiću.
O uzroku, pravcu doleta i kalibru sredstva istragu su proveli Mirza Sabljica i Hamdija Čavčić.
Mjerenjem su ustanovili da je krater dubok devet centimetara. Oštećenje okolo asfalta je imalo oblik elipse, a u rupi je nađen okopan stabilizator projektila.
Jedan od krim-tehničara sarajevske policije, Sead Bešić, koji je izašao na mjesto eksplozije, tokom svjedočenja je na suđenju bivšem predsjedniku Republike Srpske Radovanu Karadžiću rekao da oznake na stabilizatoru ukazuju na to da je proizveden u tvornici “Krušik” u srbijanskom gradu Valjevu.
“Nakon što je površina okolo stabilizatora očišćena, autori Sabljičinog balističkog izvještaja povukli su liniju između dviju najudaljenijih tačaka elipse i utvrdili da ugaona razlika između pravca sjever i pravca iz kojeg je projektil doletio iznosi 18 stepeni od sjevera ka istoku uz toleranciju plus minus pet stepeni”, navodi se u Galićevoj presudi.
Nadalje se navodi da su predstavnici UN-a izvadili stabilizator i gelere, za koje je Čavčić kazao da su na osnovu njih zaključili da je eksploziju na Markalama prouzrokovala minobacačka granata 120 mm.
Berko Zečević se pridružio lokalnom timu, kako se opisuje u presudi, kako bi izveo zaključke o pravcu doleta projektila.
“Konstatovali su da je raspored tragova efekta rasprskavanja (…) karakterističan za eksploziju projektila sa padnim uglom od 60 stepeni u odnosu na horizont”, navodi se u Galićevoj presudi, kao i da su na osnovu ovog ugla zaključili da se mogući dometi minobacačke granate kreću u rasponu od 1.640 do 6.546 metara. Na osnovu toga ovaj tim je utvrdio da je granata mogla biti ispaljena sa šest lokacija na utvrđenom pravcu prema svjeveroistoku.
Mogući pravci su uključivali Sedrenik, čije je područje tada bilo pod SRK-om, i područje Mrkovića u brdima udaljenim oko četiri kilometra od pijace.
“U izvještaju se navodi da je jedan od šest mogućih rejona ispaljenja pod kontrolom Armije BiH, a drugih pet na teritoriji pod kontrolom SRK-a”, piše u presudi, a Zečević je naknadnim proračunima brzine granate pri udaru ustanovio da je mjesto ispaljenja između 4.900 i 6.000 metara od pijace.
U presudi se navodi i da su vojni posmatrači UN-a i članovi Francuskog bataljona izvadili krilce granate, ali i da je njihov kapetan, analizirajući krater, napravio matematičku grešku. Kasnije je rađeno još nekoliko istraga, prema presudi. Autori izvještaja UN-a primjećuju da su se svi stručnjaci, izuzev iz Četvrtog tima Francuskog bataljona, na kraju složili da ugao pada granate iznosi od 53 do 62 stepena.
Jedan od svjedoka AF ispričao je da je čuo kako je ispaljen projektil teškog oružja poput minobacača s područja Mrkovića iza Špicaste stijene. Pucnjavu iz pravca Mrkovića čula je i AK-1.
[caption id="attachment_77332" align="aligncenter" width="940"]
Kakvo je tvoje mišljenje o ovome?
Učestvuj u diskusiji ili pročitaj komentare
Pratite nas na društvenim mrežama
Kakvo je tvoje mišljenje o ovome?
Učestvuj u diskusiji ili pročitaj komentare
Pratite nas na društvenim mrežama
