Zapadne prijestonice Izrael “više ne tretiraju kao državu, političkog aktera koji je sposoban da ubija djecu, već kao sveti cilj”, a iz takvog razmišljanja proizilazi zaključak da je bilo kakva opozicija Izraelu “bogohuljenje”, piše nagrađivani novinar Jonathan Cook.
“Ako čitate medije establišmenta, mogli biste zaključiti da Izrael i njegove najvatrenije pristalice vode ozbiljnu bitku u borbi protiv novog talasa antisemitizma na Zapadu”, piše Cook za Middle East Eye.
On navodi da postoji mnoštvo članaka u kojima Izrael i zapadna jevrejske organizacije traže našu zabrinutost i bijes zbog porasta incidenata mržnje protiv Jevreja. Organizacije kao što su Community Security Trust u Velikoj Britaniji i Anti-Defamation League u SAD-u objavljuju dugačke izvještaje o nemilosrdnom porastu antisemitizma, posebno od 7. oktobra, i upozoravaju da je hitno potrebna akcija.
Cook ističe da, bez sumnje, postoji stvarna prijetnja antisemitizma, ali da ona dolazi uglavnom iz krajnje desnice, kao i obično.
“Postupci Izraela – i njegova lažna tvrdnja da predstavlja sve Jevreje – samo pomažu da se to podstakne. Ova moralna panika je očigledno sebična. Skreće našu pažnju od hitnih, previše konkretnih dokaza da Izrael čini genocid u Gazi – onaj u kojem je pobijeno i osakaćeno desetine hiljada nevinih”, piše Cook.
On smatra da ovaj narativ preusmjerava pažnju prema tvrdnjama o produbljivanju antisemitističke krize, uz pomoć redefiniranja antisemitizma.
“Na kraju krajeva, porast “mržnje Jevreja” je gotovo neizbježan ako redefinirate antisemitizam, kao što su zapadni zvaničnici nedavno učinili putem nove definicije Međunarodne alijanse sjećanja na holokaust, kako bi podrazumijevao i antipatiju prema Izraelu – i to u trenutku kada se, čak i Svjetskom sudu, čini da Izrael vrši genocid”, piše on.
Cook zatim analizira liniju razmišljanja Izraela i njegovih pristalica – “mnogo više ljudi nego inače izražava mržnju prema Izraelu, samoproglašenoj državi jevrejskog naroda. Nema razloga da mrzite Izrael osim ako mrzite ono što on predstavlja, a to su Jevreji. Stoga je antisemitizam u porastu”.
Ovaj argument ima smisla za većinu Izraelaca, za njegove pristalice i za ogromnu većinu zapadnih političara i novinara iz establišmenta koji su okrenuti karijeri. Odnosno: isti ljudi koji pozive na jednakost u historijskom području Palestine – “od rijeke do mora” – tumače kao zahtjeve za genocid nad Jevrejima.
Kao primjer on navodi slučaj pjevačice Charlotte Church koju su mediji establišmenta optužili za antisemitizam nakon “propalestinskog poziva” za prikupljanje novca za djecu u Gazi koja su izgladnjela zbog izraelske blokade protoka pomoći. Pjesma koja je izazvala kontroverzu je sadržavala stih “Od rijeke do mora”, pozivajući na oslobođenje Palestinaca od izraelskog ugnjetavanja koje traje desetljećima.
Cook zatim navodi da je britanski političar Jeremy Hunt nedavno izjavio da su marševi koji pozivaju na prekid vatre antisemitski jer su navodno “zastrašili” Jevreje.
“U stvari, Jevreji su istaknuti na tim marševima. Mislio je na cioniste koji opravdavaju pokolj u Gazi”, piše on.
“Centar moralnog univerzuma”
Međutim, Cook navodi da je ambicija ovih “izraelskih fanatika” mnogo dublja od pukog skretanja s teme.
“Izraelski lideri i većina njegovih građana, čini se, ne stide se svog genocida, a ne stide se ni njihove pristalice izvana”, piše on, navodeći da se ovo najbolje može vidjeti u njihovim objavama na društvenim mrežama – “Čini se da uživaju u svojoj podršci Izraelu dok svijet to posmatra užasnuto”.
“Okrvavljeno tijelo svakog palestinskog djeteta i bijes koje izaziva kod posmatrača podstiču njihovu samopravednost. Oni se još više ukopavaju, ne povlače se. Čini se da pronalaze čudnu sigurnost – čak i utjehu – u bijesu i ogorčenju šire javnosti zbog gašenja tolikog broja mladih života”, piše on.
Cook smatra da ovo vrlo precizno odražava reakciju izraelskih zvaničnika na presudu Međunarodnog suda pravde da postoji vjerojatnoća za pretpostavku da je Izrael počinio genocid u Gazi.
Naime, mnogi posmatrači su pretpostavili da će Izrael nastojati da umiri sudije i svjetsko mnijenje tako što će ublažiti svoje zločine.
Međutim, to je bilo pogrešno, te je, “prkoseći sudu, Izrael postao još drskiji”, što pokazuju užasni zločini koji su počinjeni u Gazi od tada.
“Izraelski ratni zločini – koji se emituju na svim platformama društvenih mreža, što objavljuju i izraelski vojnici – još su više pred našim očima nego prije presude Svjetskog suda”, piše on.
Za ovaj fenomen je potrebno objašnjenje.
Međutim, Cook navodi da postoji određena logika iza toga među pristalicama Izraela.
“Ne radi se samo o tome da se Jevreji i ne-Jevreji koji se snažno zalažu za ideologiju cionizma identifikuju sa Izraelom. To ide još dublje. Oni su potpuno ovisni o svjetonazoru – koji su u njima dugo gajili Izrael i njihove vlastite zajednice, kao i zapadni establišmenti koji grabe naftu – koji Izrael stavlja u centar moralnog univerzuma. Oni su uvučeni u ono što više liči na kult – i to vrlo opasan, kako užasi Gaze otkrivaju”, piše on.
Opterećenje, a ne utočište
Cook smatra da je bilo za očekivati da će se od početka rata srušiti narativ da je Izrael “neophodno utočište u budućem vremenu nevolje zbog navodno urođenih, genocidnih impulsa ne-Jevreja”.
“Ako je cijena umirivanja – posjedovanja utočišta za “za svaki slučaj” – klanje i sakaćenje više desetina hiljada palestinske djece, i sporo izgladnjivanje stotina hiljada drugih, onda to utočište nije vrijedno očuvanja. To nije utočište; to je opterećenje”, zaključuje on.
Stoga se postavlja pitanje zašto pristalice Izraela nisu bili u stanju da dođu do zaključka koji je toliko moralno razumljiv svima ostalima – ili barem onima koji nisu potčinjeni interesima zapadnih establišmenta?
“Jer, kao i svi kultovi, tvrdokorni cionisti su imuni na samorefleksiju. Ne samo to, već je njihovo rezonovanje inherentno kružno. Izrael, cionistička tvorevina, nije nimalo zabrinut za pružanje rješenja za antisemitizam, kako tvrdi. Sasvim obrnuto. Hrani se antisemitizmom i on mu je potreban”, piše Cook.
On smatra da je upravo antisemitizam “žila kucavica” Izraela, jer je sam razlog njegovog postojanja.
“Bez antisemitizma, Izrael bi bio suvišan, ne bi bilo potrebe za njim kao utočištem. Kult bi bio gotov, a tako i beskrajna vojna pomoć, specijalni status trgovine sa Zapadom, poslovi, otimanje zemlje, privilegije i osjećaj važnosti i krajnje žrtve koja omogućava dehumanizaciju drugih, ne samo Palestinaca”, piše on.
“Borba protiv antisemitizma znači da ništa drugo ne može imati prioritet – čak ni genocid. Što pak znači da se veće zlo ne može priznati, pa ni masovno ubistvo djece. Ne može se dopustiti da i jedna veća prijetnja, koliko god bila hitna, dođe do izražaja. A da bi se sumnje zadržale podalje, mora se stvoriti više antisemitizma – više navodnih egzistencijalnih prijetnji”, dodaje Cook.
Rasizam u novom ruhu
Cook ističe i da je posljednjih godina najveća poteškoća sa kojom se cionizam suočavao bila ta što su istinski rasisti na desnici, koji su često na vlasti u zapadnim prijestonicama, također služili kao najjači saveznici Izraela.
“Svoje tradicionalne rasističke ideologije – koje su nekada hranile antisemitizam, a mogle bi ponovo – obukli su u novo ruho: u islamofobiju. U Evropi i Sjedinjenim Državama muslimani su novi Jevreji”, piše Cook.
Upravo ovo je ovo, kako navodi on, idealno za Izrael i njegove pristalice.
“Navodni “globalni, civilizacijski rat” – ideološko pokriće za opravdanje kontinuirane zapadne dominacije na Bliskom istoku bogatom naftom – uvijek stavlja Izrael, regionalnog napadačkog psa, na stranu anđela, čvrsto uz bok bijelim nacionalistima. Budući da Izrael i njegovi apologeti ne mogu razotkriti prave rasiste i antisemite na vlasti, oni moraju stvoriti nove. A to je zahtijevalo promjenu definicije antisemitizma do neprepoznatljivosti, da se odnosi na one koji se protive projektu kolonijalne dominacije u koji je Izrael duboko integriran”, objašnjava Cook.
Prema ovom svjetonazoru, koji preovladava ne samo među izraelskim pristalicama već i u zapadnim prijestolnicama, dolazi to slijedećeg zaključka: “onaj ko odbaci izraelsko ugnjetavanje Palestinaca – a sada čak i genocid nad njima – navodno se otkriva kao antisemit”.
Dehumanizacija
Upravo u takvom položaju se našla Francesca Albanese, specijalna izvestiteljica Ujedinjenih nacija za stanje ljudskih prava na okupiranim palestinskim teritorijama, nakon što je kritikovala francuskog predsednika Emmanuela Macrona.
Izrael je, kao posljedica toga, zabranio Albanese ulazak na okupirane teritorije kako bi evidentirala kršenje ljudskih prava.
Međutim, kako je Albanese istakla, ništa se nije promijenilo u praksi, s obzirom da je Izrael isključio sve izvjestitelje UN-a sa okupiranih teritorija u posljednjih 16 godina, tokom opsade Gaze, tako da ne mogu svjedočiti zločinima koji su prethodili napadu 7. oktobra.
Macron je opisao Hamasov napad na Izrael kao “najveći antisemitski masakr našeg vijeka” – to jest, tvrdio je da je bio vođen mržnjom prema Jevrejima.
“Može se kritikovati Hamas zbog načina na koji je izveo napad, kao što je to uradila Albanese: nesumnjivo, njegovi borci su tog dana počinili mnoga kršenja međunarodnog prava ubijajući civile i uzimajući ih za taoce. U interesu ravnoteže, treba napomenuti da je Izrael upravo ista djela činio iz dana u dan decenijama protiv Palestinaca koji su bili prisiljeni da žive pod njegovom vojnom okupacijom”, piše Cook.
Međutim, on argumentuje da pripisivanje antisemitizma kao Hamasove motivacije ima za cilj da se izbriše te mnoge decenije ugnjetavanja i zloupotrebe s kojima se Palestinci suočavaju, a zbog kojih su Hamas i druge palestinske militantne frakcije osnovane da im se odupru.
“To pravo na otpor ratobornoj vojnoj okupaciji sadržano je u međunarodnom pravu, čak i ako Zapad rijetko priznaje tu činjenicu”, piše on.
Cook interpretira Macronovu izjavu kao nešto što ide na ruku “zapadnim kolonijalnim interesima”, a u tu svrhu je potrebno “racionalizirati dehumanizaciju Palestinaca i njihovih pristalica kao rasista i varvara, u težnji Zapada za dominacijom i staromodnom kontrolom resursa na Bliskom istoku”.
Sveta stvar
“Izraelu je potreban antisemitizam. I Izrael, naoružan suludom redefinicijom koju su usvojili zapadni saveznici i koja klasificira svako protivljenje njegovim zločinima kao mržnju prema Jevrejima – svako odbacivanje njegovih lažnih tvrdnji o “samoodbrani” dok guši otpor okupaciji i ugnjetava Palestince – ima svaki poticaj da počini još zločina. Svaki zločin proizvodi više bijesa, više ogorčenosti, više “antisemitizma”. I što je više negodovanja, što je više zgražanja, što je više “antisemitizma”, to više Izrael i njegove pristalice mogu predstaviti samoproglašenu jevrejsku državu kao utočište od tog “antisemitizma””, piše Cook.
On smatra da se na Zapadu Izrael više ne tretira kao država ili kao politički akter sposoban da počini zločine, već kao dio vjere.
“Preobražava se u sistem vjerovanja, imun na kritiku ili ispitivanje. On nadilazi politiku da bi postao sveta stvar. I svaka opozicija mora biti prokleta kao zla, kao bogohuljenje. To je upravo stanje u koje se zapadna politika devoluirala”, piše on.
Navodi da je cilj ove borbe protiv “antisemitizma”, koju vode Izrael i njegove pristalice, da se značenje riječi i vrijednosti koje predstavljaju izokrenu.
“To je borba za slamanje solidarnosti s palestinskim narodom i ostavljanje tog naroda bez prijatelja i golog pred izraelskom kampanjom genocida. Moralna je dužnost pobijediti ove ratnike “antisemitizma” i potvrditi našu zajedničku ljudskost – i pravo svih da živimo u miru i dostojanstvu – prije nego što Izrael i njegovi apologeti utru put ka još većem pokolju”, piše on.
Program N1 televizije možete pratiti UŽIVO na ovom linku kao i putem aplikacija za Android|iPhone/iPad
Kakvo je tvoje mišljenje o ovome?
Budi prvi koji će ostaviti komentar!