Haški tribunal će danas izreći konačnu presudu šestorici zvaničnika bosanskih Hrvata predvođenih Jadrankom Prlićem, koji su prvostepeno osuđeni na ukupno 111 godina zatvora. U nastavku je sažetak presude koju je pročitao sudija Antonetti u prvostepenoj presudi.

Od 14. avgusta 1992. do kraja aprila 1994., Jadranko Prlić, kao predsjednik HVO-a, a zatim predsjednik vlade Hrvatske Republike Herceg-Bosne, imao je velike ovlasti de jure i de facto u koordinaciji i rukovođenju radom HVO-a i Vlade. Pored ostalog, imao je

ovlasti u vezi sa zatočeničkim centrima HVO-a, konkretno, ovlast za njihovo otvaranje i zatvaranje. Najzad, on je igrao ključnu ulogu u odnosima između HVO-a Hrvatske zajednice (kasnije Republike) Herceg-Bosne i Vlade Hrvatske. Upravo radeći na tim funkcijama, Jadranko Prlić je izradio ultimatume iz januara i aprila 1993. godine, upućene Armiji BiH, kojima se od nje traži da se na teritoriji HercegBosne potčini HVO-u. Posljedica tih ultimatuma bile su već pomenute vojne operacije u opštinama Gornji Vakuf, Prozor i Jablanica, u okviru kojih su počinjeni brojni zločini nad muslimanskim stanovništvom. Vijeće je uvjereno da je Jadranko Prlić značajno doprinio ostvarenju tog plana u tim opštinama, tako što je planirao, omogućavao i ohrabrivao zločine koje su počinili pripadnici HVO-a.
Pored toga, Jadranko Prlić je odobravao hapšenje i zatočavanje koje je HVO u Mostaru sprovodio od 9. maja 1993., i svjesno je zatvarao oči pred akcijama etničkog čišćenja koje su se sa sve više nasilja izvodile tokom ljeta 1993. u Mostaru. Dana 30. juna 1993. Jadranko Prlić je Hrvate ponovo pozvao na oružje protiv Muslimana i prihvatio je masovno zatočavanje Muslimana, koje je HVO simultano i sistematski vršio u više opština koje je rukovodstvo Hrvatske Zajednice (kasnije Republike) Herceg-Bosne smatralo hrvatskima.
Jadranko Prlić je podržavao opsadu istočnog Mostara koju je sproveo HVO. Dok je muslimansko stanovništvo pod opsadom živjelo u strašnim uslovima, pod stalnom vatrom i granatiranjem HVO-a, Jadranko Prlić je lično doprinio blokiranju dostave humanitarne
pomoći u taj sektor grada, i to mjesecima.

Jadranko Prlić je, osim toga, znao za brojne zločine koje su počinili pripadnici oružanih snaga Hrvatske zajednice (kasnije Republike) Herceg-Bosne. Tako je znao i za teške uslove u kojima su Muslimani, uhapšeni od strane HVO-a, držani u zatočeništvu u zatvorima u Dretelju, Gabeli i na Heliodromu. Unatoč tome, opravdavao je zatočavanje muslimanskih civila i poricao stvarnost njihovog položaja. Jadranko Prlić je dakle prihvatao i ohrabrivao te uslove krajnje nesigurnosti, kao i loše postupanje sa zatočenicima u više HVO-ovih zatočeničkih centara. Takođe, bio je informisan o korištenju zatočenika sa Heliodroma i iz Vojna na frontu, kao i o fizičkom zlostavljanju tih zatočenika za vrijeme rada na liniji fronta ili kad su ih koristili kao živi štit. Zbog toga što nije inte venisao iako je za to imao mogućnost, i ostao na vlasti iako je znao za počinjene zločine, Vijeće smatra da je jedini razumno moguć zaključak taj da je Jadranko Prlić omogućio i prihvatio da se čine zločini protiv Muslimana, u sklopu njihovog sistematskog zatočavanja od strane HVO-a.
Jadranko Prlić je podržavao i politiku protjerivanja zatočenih Muslimana i njihovih porodica, preko Hrvatske u treće zemlje, i učestvovao je u takoreći simultanom iseljavanju Hrvata iz srednje Bosne sa ciljem da se oni nasele na teritorije koje je svojatala Herceg-Bosna. Vijeće ocjenjuje da je jedini razumni zaključak koji se može izvesti taj da je Jadranko Prlić posjedovao namjeru da muslimansko stanovništvo iseli sa teritorije koju je svojatala Herceg-Bosna, kako bi onamo naselio Hrvate iz srednje Bosne.

Većina članova Vijeća – ja se ne slažem s oblikom odgovornosti – uvjerena je van razumne sumnje da je Jadranko Prlić značajno doprinio udruženom zločinačkom poduhvatu i da je bio jedan od njegovih glavnih članova. Osim toga, iz njegovog doprinosa
proizlazi da je on posjedovao namjeru da ostvari zajednički zločinački cilj protjerivanja muslimanskog stanovništva i da se čine pomenuti zločini kako bi se taj cilj sproveo. Vijeće pored toga ocjenjuje da je Jadranko Prlić, na osnovi svog učešća u ostvarivanju zajedničkog zločinačkog cilja i svojih saznanja o činjenicama, razumno mogao predvidjeti počinjenje krivičnih djela ubistva i seksualnog zlostavljanja tokom akcija deložiranja Muslimana iz zapadnog Mostara, djela krađe činjena tokom akcija protjerivanja stanovništva u Gornjem Vakufu, Jablanici i zapadnom Mostaru, ubistva u sklopu zatočenja u Sovićima, kao i rušenje dviju džamija u Sovićima i Doljanima. On je prihvatio i preuzeo rizik da bi ti zločini mogli biti počinjeni.

Bruno Stojić

U periodu od 3. jula 1993. do 15. novembra 1993., Bruno Stojić je, kao načelnik Odjela obrane, imao velike ovlasti de jure i de facto nad većinom sastavnica oružanih snaga i vojne policije Zajednice (kasnije Republike) Herceg-Bosne. U tom svojstvu je imao komandu i vršio efektivnu kontrolu nad oružanim snagama HVO-a, kao i nad vojnom policijom, konkretno, tako što je donosio odluke o vojnim operacijama, obezbjeđivao njihovo izvršenje putem komandnog lanca i izdavao naređenja načelniku Uprave vojne policije, uključujući naređenja neposredno povezana s operacijama na terenu. Bruno Stojić je učestvovao i u razradi politike odbrane Hrvatske zajednice (kasnije Republike) Herceg-Bosne, kao učesnik brojnih sudbinskih sastanaka HVO-a. Kao predstavnik HVO-a učestvovao je i u mirovnim pregovorima najvišeg nivoa.

U okviru svojih funkcija, Bruno Stojić je omogućio izvođenje vojnih operacija HVO-a u Gornjem Vakufu u januaru 1993. godine. Učestvovao je u planiranju vojnih operacija HVO-a u Mostaru 9. maja 1993. i u danima poslije toga. Učestvovao je u organizaciji i
izvođenju kampanja deložiranja Muslimana u zapadnom Mostaru u ljetu 1993. godine. Najzad, učestvovao je u planiranju vojnih operacija u Varešu u oktobru 1993., a time i u brojnim zločinima počinjenim u sklopu tih operacija. Bruno Stojić je bio informisan o zločinima koje je HVO počinio tokom vojnih operacija u Gornjem Vakufu u januaru 1993. i Jablanici u aprilu 1993., o deložiranju
muslimanskog stanovništva u julu 1993. u Čapljini, o granatiranju i napadima na članove međunarodnih organizacija, kao i o lošim životnim uslovima muslimanskog stanovništva u istočnom Mostaru.

Takođe, bio je informisan o činjenici da Muslimani zatočeni od strane HVO-a u zatvorima u Ljubuškom, Dretelju, Gabeli i na Heliodromu nisu držani u uslovima u skladu s međunarodnim pravom. Bruno Stojić je unatoč tome nastavio da vrši efektivnu kontrolu nad oružanim
snagama i vojnom policijom tokom cijelog trajanja svog mandata načelnika Odjela obrane. Pored toga, Bruno Stojić nije ulagao ozbiljnije napore da se stane u kraj činjenju zločina, iako je imao potrebne ovlasti i to mu je bila dužnost. Istovremeno, pokušavao je da porekne svoju odgovornost pred predstavnicima međunarodnih organizacija. Vijeće je ocijenilo da je jedini zaključak koji se može izvesti taj da je Bruno Stojić prihvatio činjenje tih krivičnih djela.

Većina članova Vijeća, koje nije jednoglasno u vezi s oblikom odgovornosti, uvjerena je van razumne sumnje da je Bruno Stojić značajno doprinio udruženom zločinačkom poduhvatu, tako što je vršio kontrolu nad oružanim snagama i djelovao kao veza između njih i Vlade. Osim toga, iz njegovog doprinosa proizlazi da je on posjedovao namjeru da ostvari zajednički zločinački cilj protjerivanja muslimanskog stanovništva i počinjenja već pomenutih krivičnih djela kako bi se taj cilj sproveo. Vijeće pored toga ocjenjuje da je Bruno Stojić, na osnovi svog doprinosa ostvarivanju zajedničkog zločinačkog cilja i svojih saznanja o činjenicama, razumno mogao predvidjeti djela
seksualnog zlostavljanja počinjena tokom operacija deložiranja Muslimana iz zapadnog Mostara, kao i djela krađe počinjena tokom operacija deložiranja u Gornjem Vakufu u januaru 1993., te u opštini Mostar počevši od maja 1993. godine. On je prihvatio i preuzeo
rizik da bi ti zločini mogli biti počinjeni.

Slobodan Praljak

U periodu od jeseni 1992. do 9. novembra 1993., Slobodan Praljak je imao velike ovlasti, prvo de facto, a zatim i de jure i de facto, nad oružanim snagama i vojnom policijom HVO-a. Naime, od jeseni 1992. do 24. jula 1993., Slobodan Praljak, koji je tada imao funkcije u Ministarstvu obrane Hrvatske, rukovodio je oružanim snagama HVO-a, konkretno, tako što je preuzimao komandovanje izvjesnim operacijama, izdavao naređenja jedinicama i primao izvještaje komandanata sa terena, kao predstavnik HVO-a učestvovao u nastojanjima da se uspostavi zajedničko komandovanje s Armijom BiH, te komandujući izvjesnim jedinicama vojne policije HVO-a. On je imao i ulogu posrednika u smirivanju napetosti između raznih elemenata oružanih snaga HVO-a. Zatim, od 24. jula 1993. do 9. novembra 1993., Slobodan Praljak, kao zapovjednik Glavnog stožera HVO-a, posjedovao je komandne ovlasti i vršio efektivnu kontrolu nad svim sastavnicama oružanih snaga HVO-a. U tom svojstvu je donosio odluke o vojnim operacijama i obezbjeđivao njihovo izvršenje putem komandnog lanca.

Slobodan Praljak je tako planirao, omogućavao i dobijao informacije o vojnim operacijama HVO-a u Gornjem Vakufu oko 18. januara 1993. Planirao je i rukovodio vojnim operacijama HVO-a u opštini Prozor koje su počele 24. jula 1993. Učestvovao je u rukovođenju i planiranju operacija HVO-a u opštini Mostar od jula do početka novembra 1993., uključujući i operaciju od 8. novembra 1993. koja je dovela do rušenja Starog mosta u Mostaru. Najzad, učestvovao je u planiranju i rukovođenju operacijama HVO-a u Varešu u oktobru 1993. Time je učestvovao i u zločinima počinjenim u sklopu tih operacija.

Pored toga, Slobodan Praljak je bio informisan o tome da pripadnici oružanih snaga HVO-a premještaju i zatočavaju muslimansko stanovništvo Prozora u periodu od jula do avgusta 1993. Znao je da će u opštini Mostar biti počinjeni zločini, konkretno, znao je za
rušenje zgrada u istočnom Mostaru (uključujući džamije i Stari most), za ubistva, ranjavanje i napade na članove međunarodnih organizacija. On je omogućio ubistva Muslimana koji nisu pripadali nikakvim oružanim snagama, kao i uništavanje imovine u
Stupnom Dolu u oktobru 1993. godine. Slobodan Praljak je unatoč tome nastavio obavljati svoje funkcije sve do 9. novembra 1993. Takođe, nije ulagao ozbiljnije napore da se stane u kraj zločinima koje su činile oružane snage HVO-a. Naprotiv, poricao je zločine počinjene nad Muslimanima i omogućio nepreduzimanje krivičnog gonjenja počinilaca tih zločina. Slobodan Praljak je posebno doprinio nastojanjima HVO-a u sakrivanju odgovornosti HVO-a za zločine u Stupnom Dolu.

Pored toga, Slobodan Praljak je djelovao i kao posrednik između Hrvatske i HVO-a, a sa ciljem ostvarivanja zločinačkog cilja navedenog poduhvata. Naime, zahvaljujući svojim funkcijama u hrvatskoj vladi i u HVO-u, bila mu je poznata politika najviših hrvatskih rukovodilaca prema Herceg-Bosni, za koju se i sam pokazao spremnim da je ostvaruje. U tom okviru, Slobodan Praljak je naređenja, poruke i uputstva hrvatskih rukovodilaca prenosio rukovodiocima Herceg-Bosne i učestvovao u pribavljanju vojne podrške iz Hrvatske za oružane snage HVO-a.

Većina članova Vijeća, koje nije jednoglasno u vezi s oblikom odgovornosti, uvjerena je van razumne sumnje da je Slobodan Praljak značajno doprinio udruženom zločinačkom poduhvatu. Osim toga, iz njegovog doprinosa proizlazi da je on posjedovao namjeru da ostvari zajednički zločinački cilj protjerivanja muslimanskog stanovništva i da se čine pomenuti zločini kako bi se taj cilj sproveo. Vijeće pored toga ocjenjuje da je Slobodan Praljak, na osnovi svog doprinosa ostvarivanju zajedničkog zločinačkog cilja i svojih saznanja o činjenicama, razumno mogao predvidjeti da će, tokom operacija deložiranja u Gornjem Vakufu u januaru 1993. i tokom operacije HVO-a u Raštanima u avgustu 1993., biti počinjena djela krađe, no prihvatio je i preuzeo rizik da bi ti zločini mogli biti počinjeni.

Milivoj Petković

Od 14. aprila 1992. do 26. aprila 1994., Milivoj Petković je imao velike ovlasti u rukovođenju i komandovanju svim sastavnicama oružanih snaga HVO-a, prvo kao načelnik Glavnog stožera HVO-a, do 24. jula 1993., a zatim kao zamjenik tog stožera do 26. aprila 1994. godine. Milivoj Petković je predstavljao i angažovao HVO u mirovnim pregovorima, te izdavao zapovijesti za prekid vatre. Najzad, on je prenosio zapovijesti i odluke političkih i izvršnih organa Hrvatske zajednice (kasnije Republike) Herceg-Bosne koje je dobijao posredstvom načelnika Odjela obrane, Brune Stojića, i starao se za informisanje političkih organa o vojnoj situaciji na terenu.

Milivoj Petković je planirao i omogućio vojne operacije u opštini Gornji Vakuf u januaru 1993. On je planirao je i rukovodio vojnim operacijama u opštini Jablanica u aprilu 1993., onemogućio međunarodnim posmatračima pristup selima Sovići i Doljani, i koordinirao preseljenje civila u Gornji Vakuf. Rukovodio je vojnim operacijama u opštini Prozor u aprilu i junu 1993. i planirao operacije u julu i avgustu 1993. godine. Učestvovao je u planiranju granatiranja istočnog Mostara, blokirao pristup humanitarnim konvojima za
muslimansko stanovništvo istočnog Mostara, planirao vojnu ofenzivu na stari dio grada Mostara, uključujući i onu od 8. novembra 1993. koja je dovela do rušenja Starog mosta u Mostaru. Dana 30. juna 1993., naredio je hapšenje muškaraca koji nisu pripadali oružanim
snagama u opštinama Mostar, Stolac i Čapljina. Planirao je vojne operacije na Vareš u oktobru 1993. i učestvovao u sprovođenju fingirane istrage o događajima u Stupnom Dolu i fiktivnih sankcija protiv Ivice Rajića. Time je učestvovao i u zločinima počinjenim u sklopu tih operacija.

Milivoj Petković je znao da su brojni Muslimani zatočeni u zatočeničkim centrima HVO-a, on je naredio i odobrio slanje zatočenika sa Heliodroma i iz logora Vitina-Otok na rad na liniju fronta.

Milivoj Petković je unatoč tome nastavio vršiti efektivnu kontrolu nad oružanim snagama sve do aprila 1994., iako je znao da su njihovi pripadnici činili i da čine krivična djela. Milivoj Petković je nastavio rukovoditi i vršiti kontrolu nad jedinicama HVO-a – među kojima Kažnjeničkom bojnom, njenim antiterorističkim grupama i pukovnijom Bruno Bušić – iako je znao da su one počinile brojne zločine. I dalje ih angažujući na bojištu, odnosno, ne preduzimajući nikakve mjere kako bi se izbjeglo činjenje novih zločina, on je ohrabrivao počinjenje novih krivičnih djela.

Većina članova Vijeća, koje nije jednoglasno u vezi s oblikom odgovornosti, uvjerena je van razumne sumnje da je Milivoj Petković značajno doprinio udruženom zločinačkom poduhvatu. Osim toga, iz njegovog doprinosa proizlazi da je on posjedovao namjeru da ostvari zajednički zločinački cilj protjerivanja muslimanskog stanovništva i da se čine pomenuti zločini kako bi se taj cilj sproveo. Vijeće pored toga ocjenjuje da je Milivoj Petković, na osnovi svog doprinosa ostvarivanju zajedničkog zločinačkog cilja i svojih saznanja o činjenicama, razumno mogao predvidjeti djela seksualnog zlostavljanja činjena tokom operacija deložiranja muslimanskog stanovništva iz zapadnog Mostara u periodu od juna 1993. do februara 1994. i tokom vojnih operacija u Varešu krajem oktobra 1993., djela krađe počinjena tokom operacija deložiranja u opštini Gornji Vakuf u januaru

1993., u opštini Jablanica u aprilu 1993., u opštini Mostar od juna do februara 1994., tokom vojnih operacija u Varešu krajem oktobra 1993., kao i rušenje džamija u Sovićima i Doljanima tokom operacija u opštini Jablanica u aprilu 1993. On je prihvatio i preuzeo rizik da bi ti zločini mogli biti počinjeni.

Valentin Ćorić

U periodu od juna 1992. do 10. novembra 1993. Valentin Ćorić je u svom svojstvu načelnika Uprave vojne policije imao velike ovlasti de iure i de facto nad svim jedinicama Vojne policije u HVO-u. Konkretno, Valentin Ćorić je rukovodio i komandovao jedinicama
Vojne policije i imao je nadležnost nad njihovim predpočinjavanjem u borbenim akcijama. Imao je ovlasti da učestvuje u borbi protiv kriminala u HVO-u. Bio je nadležan za kontrolisanje protoka osoba i roba na teritoriji Herceg-Bosne, pa tako i konvoja s humanitarnom pomoći. I konačno, raspolagao je važnim ovlastima nad funkcionisanjem mreže zatočeničkih centara HVO-a. Od trenutka kada je Valentin Ćorić 10. novembra 1993. imenovan za ministra unutarnjih poslova, bio je i dalje u mogućnosti da se bori protiv kriminaliteta u HVO-u i u dodatnoj je mjeri bio nadležan za kontrolisanje slobode kretanja osoba i roba na teritoriji Herceg-Bosne, pa tako i konvoja s humanitarnom pomoći.

U okviru svojih funkcija Valentin Ćorić je svjesno angažovao jedinice Vojne policije u operacijama deložiranja u opštini Gornji Vakuf u januaru 1993., opštinama Stolac i Čapljina tokom ljeta 1993., te u Mostaru u razdoblju od maja do oktobra 1993. Time je omogućio hapšenje i potom zatočavanje Muslimana u tim opštinama i doprinio počinjenju za vrijeme tih operacija zločina koje sam već opisao.

Valentin Ćorić je do 10. novembra 1993. igrao ključnu ulogu u funkcionisanju mreže zatočeničkih centara HVO-a. Doprinio je držanju hiljada Muslimana u zatočeništvu pod teškim uslovima, tokom kojeg su ti ljudi premlaćivani, zlostavljani i ponižavani.

Redovno je nalagao ili dopuštao da se oni koriste za obavljanje radova na liniji fronta. Osim toga, uprkos alarmantnim informacijama koje je dobivao, Valentin Ćorić ništa nije preduzeo da bi spriječio da se zatočenici s Heliodroma šalju na liniju fronta kako bi tamo radili, pri čemu su mnogi od njih ubijeni ili ranjeni. U avgustu 1993. Ćorić je naredio prisilni odlazak muslimanskih snaga iz opštine Ljubuški na teritoriji BiH, naloživši njihovo oslobađanje pod uslovom da zajedno sa svojim porodicama napuste to područje i preko Hrvatske odu u inostranstvo.

Većina u Vijeću, koje nije jednoglasno u vezi s oblikom odgovornosti, uvjerila se van razumne sumnje da je Valentin Ćorić u značajnoj mjeri doprinio udruženomzločinačkom poduhvatu. Iz njegovog doprinosa, između ostalog, slijedi da je on imao namjeru ostvariti zajednički zločinački cilj da se protjera muslimansko stanovništvo i da se počine već ranije navedeni zločini kako bi se taj cilj sproveo. Vijeće na koncu ocjenjuje da je na osnovi svog doprinosa ostvarivanju zajedničkog zločinačkog cilja i svog poznavanja činjenica Valentin Ćorić mogao razumno predvidjeti da će u januaru 1993. tokom operacija deložiranja u opštini Gornji Vakuf biti počinjena djela krađe; da će od početka maja 1993. u operacijama deložiranja u zapadnom Mostaru biti počinjena seksualna zlostavljanja i djela krađe; te da će u avgustu 1993. uslijed zlostavljanja u zatvoru Dretelj neki od zatočenika preminuti. On je prihvatio i preuzeo rizik da bi ti zločini mogli biti počinjeni.

Berislav Pušić

U periodu od aprila 1993. do aprila 1994. Berislav Pušić obnašao je više funkcija, a visoki funkcionari HVO-a s vremenom su mu davali sve veće odgovornosti. Tako je u aprilu 1993. Berislav Pušić bio osoba zadužena za kontrolu u kriminalističko-istražnom odjeljenju Uprave vojne policije. Od maja 1993. bio je na funkcijama u komisiji zaduženoj za razmjenu zarobljenika i drugih osoba, da bi 5. jula 1993. postao predsjednik njenog izvršnog organa, odnosno službe za razmjenu. Osim toga, Bruno Stojić je 6. avgusta 1993.
Berislava Pušića postavio na čelo komisije koja je upravljala zatvorima i zatočeničkim centrima HVO-a. I konačno, Berislav Pušić je imao značajne reprezentativne ovlasti u ime HVO-a u odnosu na međunarodnu zajednicu i visoke funkcionare iz Hrvatske i BiH zbog čega je bio važan akter u pregovorima u vezi s razmjenama i kretanjem osoba.

Berislav Pušić znao je za masovna hapšenja Muslimana u Herceg-Bosni, i to od aprila 1993. kada su hapšenja krenula u opštini Jablanica. Berislav Pušić znao je za vrlo teške uslove u kojima su Muslimani bili zatočeni u školi u Sovićima, u zatvorima u Dretelju, Gabeli i Ljubuškom, kao i na Heliodromu, a znao je i za zlostavljanja zatočenika na Heliodromu i u zatočeničkom objektu Vojno. Vijeće konstatuje da on nikada nije preduzeo potrebne mjere kako bi se ti uslovi popravili ili zlostavljanja prekinula. Budući da je nastavio obnašati svoje funkcije u HVO-u, Vijeće smatra da je jedini mogući zaključak da je Berislav Pušić prihvatao te zločine.

Berislav Pušić igrao je važnu ulogu kada je riječ o upotrebi zatočenika sHeliodroma za radove na liniji fronta budući da je bio jedna od osoba koja je to mogla odobriti. Nastavio je slati zatočenike na rad na liniji fronta iako je znao da su neki zatočenici tamo poginuli ili bili ranjeni. Berislav Pušić stoga je doprinio počinjenju tih zločina.

Kada je Mate Boban donio odluku o zatvaranju zatočeničkih centara HVO-a, Berislav Pušić odigrao je važnu ulogu u organizaciji zatvaranja tih centara, pobrinuvši se da Muslimani napuste teritoriju Herceg-Bosne. Berislav Pušić znao je za razaranja u selima Sovići i Doljani u aprilu 1993. i za premještanje stanovništva iz tih sela na teritoriju pod kontrolom ABiH krajem maja 1993.

Znao je i da je muslimansko stanovništvo iz opštine Čapljina, kao i iz zapadnog Mostara, premještano na teritoriju pod kontrolom ABiH. Imao je saznanja o užasnim uslovima života koji su vladali u istočnom Mostaru uslijed opsade HVO-a i učestvovao je u ometanju
humanitarnih evakuacija.

Uprkos kontakata koje je imao s raznim osobama odgovornima za zatočeničke centre HVO-a, kao i s visokim funkcionarima HVO-a, Berislav Pušić nije preduzeo nikakve ozbiljne napore da bi okončao zločine koji su se vršili u zatočeničkim centrima ili prilikom hapšenja Muslimana, a nije ih niti pokušao prijaviti. Naprotiv, Berislav Pušić uvijek je nastojao izbjeći neugodna pitanja predstavnika međunarodnih organizacija ili svojih sagovornika na muslimanskoj strani, te je tim predstavnicima i novinarima davao zbunjujuće, štaviše lažne informacije, nastojeći tako negirati ili značajno umanjiti zločine koje su nad Muslimanima vršili pripadnici HVO-a.

Većina u Vijeću, koje nije jednoglasno u vezi s oblikom odgovornosti, uvjerila se van razumne sumnje da je Berislav Pušić u značajnoj mjeri doprinio udruženom zločinačkom poduhvatu. Iz njegovog doprinosa, između ostalog, slijedi da je on imao namjeru ostvariti zajednički zločinački cilj da se protjera muslimansko stanovništvo i da se počine već ranije navedeni zločini kako bi se taj cilj ostvario.