Članak poznatog britanskog rock kritičara Paula Morleyja na kulturnoj strani internet sajta londonskog dnevnog lista Guardiana već nekoliko dana privlači pažnju čitalaca.

Tekst je posvećen ulozi muzike, naročito klasične, kao relevantne umjetničke forme budućnosti.

Godinama, Morley je na klasičnu muziku gledao kao na pompeznu umjetnost prošlosti. Danas, umoran od popa, on objašnjava zašto je klasično subverzivno i predlaže šest svojih omiljenih djela kako bi to i dokazao.

“Tokom 1970-ih i 1980-ih, uglavnom sam slušao pop i rock muziku”, navodi Morley, dodajući da mu je u to doba klasična muzika djelovala krajnje neinspirativno.

 “To je za mene bio svijet dinosaurusa i bezubih aždaha koji su odbijali da priznaju da su izumrli”, piše on.

Pored muzike Lou Reeda, Johna Lydona, Stinga i Micka Jaggera, klasika je zvučala pretenciozno i slabašno.

Stvari su se, u međuvremenu, promijenile, ističe Morley koji danas daleko manje sluša pop i rock, a sve više klasiku u kojoj, kako kaže, nalazi provokativne, uzbudljive i pokretačke ideje koje toliko nedostaju modernoj muzici.

Iako pop muzika i dalje evoluira u pogledu zvuka, ono o čemu ona govori ostaje manje ili više nepromijenjeno, kao i poze, kontroverze i kostimi koji se neprestano recikliraju, smatra britanski kritičar.

“Mašine su danas nove pop zvijezde, izvođači i pjevači su poput putujućih prodavaca čiji je posao, u krajnjem, da reklamiraju mobilne telefone, tablete, konzole, filmove, brendove i da održavaju iluziju da je svijet baš onakav kakav je bio u doba vinila i konstantne, mahnite suksesije talenata, žanrova i stilova”, napominje on.

“Istina je da pop i rock pripadaju kraju 20. vijeka. Aktuelni pop pjevači su majstori u samoreklamiranju, ali ne i muzičari koji izražavaju glamurozne ideje”, smatra Morley, koji ne štedi ni rock muziku koju opisuje kao “dobro dizajnirani proizvod”.

“Kada jednom prebrodite one zastrašujuće prepreke inicijacije i uronite u svijet klasične muzike, naići ćete na sirovu snagu akustičnog zvuka i neiscrpan izvor uzvišene, revolucionarne muzike”, tvrdi on.

“Ako vas interesuje muzika koja nam pomaže da se prilagodimo novim idejama, fundamentalnim promjenama, koja širi različite, posebne načine razmišljanja i upozorava nas na one koji preziru drugačije stavove, klasična muzika je muzika za vas”, poručuje Morley i onima koji su spremni da poslušaju njegov savjet predlaže Mozzartovu “Masonsku pogrebnu muziku”, Debbusyjevu “Sonatu za violončelo i klavir”, Beriovu “Sekvencu V”, Šostakovičevu “Simfoniju br. 10”, Webernov “Langsmaner Satz” i Brownov “Times Five”.