Misterija motiviše Novaka Đokovića.

Novak Đoković se nalazi u Crnoj Gori, gdje puni baterije za nastavak sezone, a boravak na Jadranskom moru je iskoristio da se oproba u brojnim aktivnostima i sportovima koji su u suštoj suprotnosti od tenisa.

Kada je u pitanju onaj opuštajući dio, Novak je prvo uslikan sa navijačima fudbalskog kluba Bokelj poznatim pod nadimkom „Beštije“, da bi potom bio na koncertu Dine Merlina, te raznježio pratioce fotografijom sa dvije „kraljice“ uz tri propratna srca.

No, nije Novak otišao u Crnu Goru samo da bi se opustio, njegov odmor može da bude opisan i kao “aktivan”, o čemu svjedoče i brojne fizičke aktivnosti.

Podsjetio je Đoković svoje pratioce da se sjajno snalazi i sa veslom u rukama, ali je najviše pažnje privukla njegova posvećenost i želja da nauči borilačku vještinu koju su u 16. vijeku osnovali robovi iz Afrike, a potom usavršili Brazilci na prelazu između 19. i 20. vijeka, capoeiru.

Šta je capoeira i zbog čega je Novak Đoković odlučio da se, uz pomoć Brazilca Marcela Santosa, poznatog kao majstor Pulmao, posveti baš njoj (upoređujući snimke od ranije sa ovim novonastalim, izuzetno je napredovao) kao vidu pripreme za ono što ga očekuje u nastavku sezone?

View this post on Instagram

A post shared by Marcelo Santos - Mestre Pulmao (@mestrepulmao)

Najbolji opis ove vještine dao nam je Stin Moler, majstor capoeire iz Danske i čovjek koji nosi velike zasluge za njen dolazak u Srbiju:

“Capoeira je brazilska kulturna manifestacija. Nastala je iz potrebe za slobodom govora i uma, duha, tokom kolonizacije Brazila, kada su milioni bili dovedeni iz Afrike u Brazil kako bi radili. Bili su zarobljeni na farmama, radili na poljima… Neki su uspjeli da pobjegnu, osnivali su zajednice, sela, čak i gradove, gdje su vratili tradicije iz svoje domovine, ali pritom stvarali i nove tradicije u Brazilu”, opisao je Stin ovu veštinu.

No, iako je od 2014. godine uvrštena u svjetsko kulturno nasleđe od strane UNESCO, sam početak capoeire imao je znatno agresivniju notu.

Sve je počelo sredinom 16. vijeka, kada je veliki broj robova koje su Portugalci zarobili u Africi (pretežno u Angoli, Mozambiku, Gvineji Bisao, Kape Verdeu i Sao Tome i Principeu), a potom i prebacili u zemlju karioka, pokušao da pronađe način da kanališe bijes koji se godinama i generacijama taložio, ali da to ujedno ne bude lako uočljivo robovlasnicima. Spolja je izgledalo kao interesantni ples, ali je zapravo imao još jednu dodatnu svrhu – pripremu robova za borbu ukoliko bi do nje došlo, pa je u narodni ples afričkih plemena dodat veliki broj udaraca karakterističnih za ostale borilačke vještine.

Upravo ova kombinacija je u narednim decenijama i vijekovima korištena od strane robova pri bjekstvu, a iz godine u godinu je rastao broj onih koji su uspijevali da se oslobode, sve dok 13. maja 1888. godine nije donijeta odluka o ukidanju ropstva u Brazilu. No, ubrzo je uslijedio ozbiljan udarac na capoeiru. Naime, brazilska vlada je, u strahu da bi ona mogla da bude iskorištena u svrhu osvete zbog potlačenog statusa koji su robovi imali u Brazilu u prošlosti, donijela odluku da capoeiru zabrani 1890. godine. Nije pomoglo ni to što su je mnogobrojni robovi, sada slobodni, koristili prilikom pljačkanja i zastrašivanja lokalnog stanovništva.

Oni koji bi bili uhvaćeni kako je vježbaju trpjeli su žestoke posljedice – od društvenog izopštavanja, preko protjerivanja, oduzimanja privilegija, dok, u nekim ekstremnim situacijama, odsijecanja ruku ili čak smrti.

Uslijedio je takozvani “mračni period” prije nego što je u trećoj deceniji 20. vijeka represija malo počela da popušta, a brojni učitelji borilačkih vještina pojedine dijelove capoeire uveli u svoj repertoar. Tako je profesor Mario Alešo počeo da kombinuje ples capoeire sa džudom i hrvanjem, a Anibal Zima Burlamakvi je objavio prvi vodič za capoeiru 1928. godine.

No, veliko je pitanje da li bi capoeira bila to što jeste da nije bilo Manuela dos Reisa Mačada, poznatog kao meštre (majstor) Bimba, i Agenora Moreire Sampaja, koji je ostao upamćen po imenu Sinozinjo.

Njih dvojica su, svaki na svoj način, capoeiru sistematizovali. Bimba je, sa akcentom na umjetnički deo, uključio muziku i instrumente i ostao upamćen kao pokretač takozvanog “regionalnog” stila. dok je Sinozinjo postao “tvorac” pravca poznato kao “capoeira karioka”, čiji glavni akcenat je bio na borbenom dijelu veštine, bez muzike i pratećih stvari.

Iz godine u godinu capoeira se razvijala prvo po cijelom Brazilu, potom je počela da se širi i na ostatak svijeta, a globalnu ekspanziju doživela je sa filmom “Only the strong” iz 1993. godine, sa Markom Dakaskosom u glavnoj ulozi.

Ulogu svjetske “perjanice” od čuvenog glumca preuzeo je doskorašnji najbolji teniser svijeta, a uzevši u obzir mantru capoeire da je, kako nam je Stin rekao u intervjuu, u pitajnu “magična veština u čijoj srži se nalaze muzika i ritam koji prenose misteriju, naš odnos jednih sa drugima, poštovanje…”, i ne iznenađuje što se Đoković pronašao u nekada zabranjenoj vještini osnovanoj od strane robova i u njoj pronašao pravi “ključ” za otključavanje motivacije u momentima prevazilaženja jedne od najvećih sportskih nepravdi u historiji, i kada postoji realna mogućnost da, uprkos osvojenom Wimbledonu, ispadne iz deset najboljih igrača svijeta.