Na ukrajinskoj granici sa Slovačkom zvanoj Vyske Nemecke, veliki platneni šatori postavljeni su sada tamo gdje je prije bilo samo blatnjavo polje.

Unutra, u šatorima, su porodice zaklonjene od vjetra koji je dolazio u ledenim naletima.

„Kharkov ne želi rat. Ne mrzimo Ruse. Mrzimo rat”, rekla je Nasta, koja je pobjegla od bombardovanja Harkova sa svoje troje dece, od osam, šest i dvije godine, piše BBC u dopisu sa spomenute granice.

Nasta je bila zabrinuta za svoju sestru i roditelje, ostavljene na cjedilu u bombardovanju. Njen otac je dijabetičar.

Ostali šatori su pucali po šavovima od paketa pelena i vlažnih maramica, odjeće, flaširane vode. Čorba, čaj i kafa se sipala iz posuda, pravili sendviči, dijelile SIM kartice.

Sve ovo je osigurala kombinacija dobrotvornih organizacija i lokalnog stanovništva. Odgovor Slovaka na krizu bio je neodoljiv.

Ali nisu svi ovdje imali veliku evropsku ukrajinsku dijasporu kojoj bi se mogli obratiti.

“Učila sam, ostala budna cijelu noć radeći zadatak, kada su se odjednom začule eksplozije bombi”, rekla je Love, nigerijska studentica na Nacionalnom aerokosmičkom univerzitetu u Harkovu.

“Ne želim da idem kući u Nigeriju“, rekla je Love. Srećom, putovala je sa sestrama, a roditelji su joj poslali nešto novca.

“Samo da vidimo šta će se desiti.”

Opširnije o svemu na linku OVDJE.